Ինքնին հայկական տուրիզմը /ներգնա թե արտագնա/ դա մի մեծ հոդվածի թեմա է: Այս պահին ես նպատակ չունեմ քննարկել այն, միայն արժե ասել, որ որպես այդպիսին «Հայկական Տուրիզմ»ը բավականին ինֆանտիլ մի էակ է: Ինչքան էլ ցավալի լինի, բայց այն ընդհանուր առմամբ ծառայում է մի քանի անձանց անձանական շահերին, ինչ էլ մնում է տակը՝ դա արդեն մնացած տուրիստական կազմակերպությունների «ՓԱՅՆ» է: Ինչպես եվ մնացած բոլոր բիզնեսները այն մասնատված եվ սեփականաշնորհված է: Թուրքիան մեկին է պատկանում /Ստամբուլ, Անտալիա համակցությամբ/, Դուբայը մեկ այլ անձին, դե իսկ Արմավիան էլ որպես ազգային փոխադրող առանձին պատմություն է:
Ահա այս մենաշնորհած շուկա փորձեց մտնել ռուսական Տեզ Տուրը, թե ինչ եղավ մի քանի տարի անց - ենթադրում եմ, որ շատերին է հայտնի /եթե մեկ խոսքով ասեմ, ապա մեկ հայաստանյան բարձրաստիճան ուժային պաշտոնյայի 2 բարեկամներ ուղղակի «քցեցին» վերոհիշյալ կազմակերպությանը, եվ ի վերջինիս բոլոր փորձերը օրինական-դատական ճանապարհով հասնել ճշմարտության ավարվում էին Տեզ-Տուրի աշխատակիցները դատական եվ ոստիկական պրոզվիոլով: Որպես արդյունք Տեզի ներկայացուցիչը փակեց իր կազմակերպությունը հայաստանում եվ լքեց այն, երբեք չվերադառնալու որոշմամբ:/ Ով օգտվեց այս ամենից՝
Բագրատ տուրը, որը միանգամից դարձավ այս շուկայի միակ եվ մոնոպոլ օպերատոր,
Տեզին գցող կազմակերպությունը, եվ մի քանի բարձրաստիճան
ոստիկանները եվ դատավորներ, ովքեր իրենց համեստ մասնակցությունը ունեցան այս պատմության մեջ: