Ազատության հրապարակի նստացույցը արդեն ապացուցել է, որ Սերժ Սարգսյանը չի ընդունվելու Հայաստանի երիտասարդության կողմից որպես նախագահ: Եվ գուցե հասարակության մյուս շերտերում էլ նրա հանդեպ վերաբերմունքը միանշանակ չէ: Ու, միգուցե, արդեն փաստ է, որ ժողովրդական շարժումը արդեն հաղթել է: Կեցցե՛ ժողովրդական շարժումը:
Մյուս կողմից, Սերժ Սարգսյանը և իր վարչախումը ամեն ինչ արեցին իշխանությունը պահելու ու ամրապնդելու համար: Ժողովուրդը դա տեսավ ու հիսաթափվեց, սակայն դրանից Սերժը չընկճվեց: Ու մի կարճ վայրկյան մտնելով նրա դրության մեջ` հասկանում եմ, որ նա ետ գնալու տարբերակ չունի: Սերժն ու իր հանցախումբը կանգնած են Հայաստանում իրականացվող տնտեսական ու քրեական ամենածանր հանցագործությունների թիկունքում, ու զիջել դիրքերը` կնշանակի դատապարտվել ցմահ բանտարկության: Պայծառ հեռանկար չէ անշուշտ: Ու մի հավելյալ խթան է` գնալու ամեն քայլի իր իշխանությունը պահելու համար:
Ստացվում է մի հակասական պատկեր. ժողովուրդը հաղթել է Լևոնի գլխավորությամբ, Սերժը հաղթել է հանցախմբի գլխավորությամբ: Ռոմանտիզմը ստիպում է վստահորեն գրանցել ժողովրդի հաղթանակը մի երկու շաբաթից կամ ամսից, իսկ դառը իրողության գիտակցումը ստիպում է ընդունել Սերժի ու իր շրջապատի բռնի հաղթանակը: