Կարծում եմ, որ մենք պարտավոր ենք առնվազն մեկ ագնամ վերջնական հայացք ձգել ՀՀ նախագահի 2008 թվականի «ընտրություններ» կոչվող ֆարսի վրա: Ի՞նչ տեղի ունեցավ նախընտրական ժամանակահատվածում, բուն ընտրության օրը եւ հետընտրական օրերին:
Նախընտրական քարոզչությունը որպես այդպիսին, բոլորդ էլ կարող եք պնդել, որ չիրականացավ: Հակառակը, եղավ այն, որ բոլոր թեկնածուները` 8 անձ, զբաղված էին Հայաստանի առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի նկատմամբ տարվող հակաքարոզչությամբ: Կարող ենք վստահ աել, որ բոլոր թեկնածունը նպատակ էին դրել ոչ թե հաղթել ընտրություններում, այլ միայն սեւացնել եւ նսեմացնել հանրապետության առաջին նախագահին:
Ցավով պետք է արձանագրել, որ այդ քայլին գնացին ինչպես 1988 թվականի ազգային-ազատագրական պայքարի առաջնորդներից «Ղարաբաղ» կոմիտեի անդամ Վազգեն Մանուկյանը, այնպես էլ Հայ Հեղափոխական Դաշնակցությունը եւ Արթուր Բաղդասարյանը:
Սկսենք ՀՅԴ-ից:
Այս կուսակցության հետ առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը հանդիպել էր դեռեւս 2007 թվականի սեպտեմբերին եւ պայմանավորվել էր, որ միմյանց վրա «ցեխ չեն շպրտի»: Սակայն ՀՅԴ թեկնածու Վահան Հովհաննիսյանը քարոզչույթան մեկնարկից անմիջապես հետո սկսեց քննադատել «նախկիններին» եւ «ցեխ շպրտել» նրանց վրա: Ընտրություններից հետո ՀՅԴ-ն, որը մինչ այդ խաղում էր «երրորդ ուժի» դեր եւ փորձում էր առանձնանալ հստակ ուրվագծված երկու բեւեռներից, չդիմացավ գայթակղությանը, եւ կրկին մաս կազմեց կոալիցիային:
Արթուր Բաղդասարյանի մասին ոչինչ չարժե ասել, քանի որ նրա դեմքը բացվեց փետրվարի 29-ին, երբ միացավ այն նույն իշխանության թեկնածունին, որին դեռ փետրվարի 3-ին մեղադրել էր իր դեմ մահափորձ կազմակերպելու դեմ: Սա նույն Բաղդասարյանն է, որի մասին հանրապետության առաջին նախագահը փետրվարի 16-ին նախընտրական քարոզչության հանրահավաքի նախավերջին օրը զգուշացրել էր, թե ով ձայն տա նրան, ապա ձայն է տալու Սերժ Սարգսյանին: Փետրվարի 17-ին Ա.Բաղդասարյանը այդ ամենը որակեց որպես «ամոթալի սուտ»: Եվ փետրվարի վերջին օրը բոլորը տեսան ստի պոչը: