Մի քանի ամիս առաջ Մինսկում էի: Անձրեվոտ, մռայլ եղանակներ էին: Կարելի էր նույնիսկ “սեվ” հագնել: Բայց արի ու տես որ “բռնապետ” Լուկաշենկոյի ժողովուրդը, հիմնականում՝ ջահել մասսան, ժպիտն աչքերին ու իրենց նման բաց-վառ գույնի հագուստները հագներին ազատ եվ անկաշկանդ քայլում էին փողոցներով:
Եկա Երեվան: Իհարկե, մի հինգ տարի առաջվանը չի, բայց մեր ջահելները դարձյալ հակված են մուգ գույնի, հաճախ լրիվ սեվ հագուսներ կրելուն: Իմ համար սեվ հագուստը հաճախ թողնում է մռայլության, երեվի անգամ սգի տպավորություն: Չմտածեք, թե ինքս միայն կարմիր-դեղին շորերով եմ դուրս իջնում: Ինքս էլ եմ սեվապաշտ: Ու չեմ հասկանում, թե ինչու:
Այ, երեկ, համալսարանի մոտ մի աղջիկ տեսա- դեղին էր հագել, ու ինչքան էր իրեն սազում: Իսկ կողքին լրիվ սեվ հագած ընկերոջը որ տեսնեիք, կմտածեիք, թե Ցեղասպանության թանգարանում դիսերտացիա գրող ուսանող է:
Չգիտեմ, գուցե ես եմ սեվի հանդեպ շատ զգայուն, բայց սեվ հագուստը, հատկապես երտասարդների վրա, ինձ ներվայնացնելու աստիճան վատ ձեվով ազդում է: Նույնիսկ թվում է, թե սեվ հագած աղջիկը կամ տղեն հեսա-հեսա պիտի արտասվեն…
Սեվ շորն էլ է պետք, բայց ոչ ամենօրյա: Ասենք, քննության գնալիս (եթե համոզված ես, որ լիկվիդ չես ընկնելու): Կամ էլ աղջկա հետ ժամադրության դուրս գալուց:
Գուցե ես սխալվում եմ, հը՞:
