Հարգելի բարեկամներ,
Նախորդ երկու հոդվածներով մենք փորձեցինք խորհել ու մտածել, մտորել եւ գտնել այն գաղտնիքները, որոնց լուծմամբ մեզ կհաջողվեր ստեղծել քաղաքացիական հասարակություն (ՔՀ): Սակայն, ինչպես եւ նշել էինք, ՔՀ ստեղծելու համար անհրաժեշտ է հեռուստատեսային քարոզչություն: Սակայն ամենահեռու գյուղի բնակիչն անգամ տեղյակ է, թե ինչ վիճակում է գտնվում մեր հեռուստատեսությունը: Այն է. Միաբեւեռ, միակողմանի, երբեմն անցնելով կոռեկտության եւ պարկեշտության բոլոր թույլատրելի եւ անթույլատրելի սահմանները: Հեռուստատեսությունը ղեկավարվում է իշխանությունների կողմից, իսկ որ Հեռուստաընկերությունը համարձակվում է այլախոհության նշաններ ցույց տալ` խոսել ճիշտ եւ արդար դատել, անմիջապես ենթարկվում է ռեպրեսիաների եւ ճնշումների: Ամենից վառ օրինակը կարելի է համարել Գյումրիի «ԳԱԼԱ »ՀԸԿ-ը, որը դիմադրեց, պայքարեց եւ հասավ հաջողության:
Ինչպես նշվել էր նախկինում, ՔՀ ստեղծելու համար անհրաժեշտ է պետական հովանավորչություն, պետական օգնություն: Սակայն, մեր պայմաններում պետությունը կանգնած է հակառակ կողմում: Շրջված, իր քաղաքացուն թիկունքով է կանգնած: Այնպես որ, ՔՀ ստեղծելը շատ բարդ է, քանի որ պետությունը կարծես ոչ միայն չի ցանկանում ՔՀ ստեղծել, այլեւ ամեն ինչ անում է ժողովրդին ոչխարացած եւ բթացած պահելու համար: Տպավորություն է ստեղծվում, որ պետությանը ձեռնտու է ոչ թե զարգացած բնակչություն, այլ մի զանգված, որին իշխելը եւ հարստահարելը կդիտվեր որպես բնության օրենք: Ուստի ՔՀ-ի թեման ոչ թե արժե փակել, այլ, ընդհակառակը, դա այժմեական է. ՔՀ-ի ստեղծումը, կարելի է ասել, դարձել է նաեւ պատմական անհրաժեշտություն:
Կցանկանամ խոսել եւ խորհել, մի՞թե մենք` որպես ազգ, այսքան վատն ենք, որ մեզ հետ հաշվի չեն նստում: Որ մեզ կոտորում են, ոչնչացնում, նվաստացնում եւ ստորացնում, բայց մենք էլի գնում ենք նրա` նվաստացնողի, հարստահարողի եւ ստորացնողի մոտ: Մենք սիրում ենք մեզ հարստահարողին, մեզ վիրավորողին, մեզ սպանողին եւ մեզ կեղեքողին: Այդ ամենը գալիս է նրանից, որ մենք չենք ազատվել զոհի բարդույթից: Որ մենք, դեռ ապրում ենք ոչ թե իրական կյանքում` հայրենիքում, այլ ապրում ենք պատմական, վիրտուալ մի աշխարհում: Վանոն գրել էր, որ անհրաժեշտ է ազատվել պատմական հայրենիքի բարդույթից: Մի՞թե չենք հասկանում, որ անհրաժեշտ է իրական հայրենիքը շենացնել, կառուցել, հզորացնել եւ նոր ձեռնմուխ լինել պատմական հայրենիքի ազատագրմանը: Մենք, որ չունենք ոչ մի ուժ, այժմ բարձրացել ենք եւ գոռում ենք.
Հասնինք Սասուն,
Մտնինք Վան,
Մուշ, Ալաշկերտ, Արդահան:
Հասկացանք եղբայրք, բայց չէ՞ որ չի կարելի նստել եւ հոխորտալ: Ասում ենք՝ Ստամբուլը սարքենք արյան ծով, բայց չենք ասում ինչպես:
Վարդան Պետրոսյանը իր «Վերելք» ներկայացման մեջ ասում է` ծաղրելով, որ Ցեղասպանության բոլոր էքսքլյուզիվ իրավունքները մեզ կպատկնան: Եւ վերջապես, ինչու՞ ենք այդքան ինքնավստահ: Ու՞մ կարող ենք համարել մեզ բարեկամ եւ դաշնակից: ՄԱԿ-ում ստացած ապտակը մեզ չի՞ սթափեցնում: Նախկին ԱԳ նախարար Վարդան Օսկանյանը ասում էր, որ այդ` ԼՂ-ի մասին ընդունված բանաձեւը Ադրբեջանին ապացուցեց, որ ինքը անօգուտ գործ է բռնել: Իսկ ապացուցողը 150 ձեռնպահն էր: Բա ասում եք, եթե այդ 150 երկրները մեր բարեկամներն են, բա ինչո՞ւ դեմ չքվեարկեցին այդ բանաձեւին: Դեմ քվեարկեց լոկ 7 երկիր, որից ԱՄՆ,ՌԴ, Ֆրանսիա չէին կարող կողմ քվեարկել, եթե կողմ քվեարկեին կնշանակեր, այդ դեպքում Մինսկի խումբը ինչի համար է, մեկը Հայսատանն էր, մյուսները երկրներ են, որոնք նույնիսկ Հայաստանի աշխարհագրական գտնվելու վայրն անգամ չգիտեն: Իսկ մեր ԱԳ նախարարը (նախկին), խոսում է հաջողություններից:
Ինչո՞վ ենք մենք` հայերս հպարտանում, երբ ոչ մի բնագավառում` աշխարհի մակարդակով, ներկայացված չենք: Չեմ ասում՝ չունենք, բայց չենք կարողանում մեզ ներկայացնել: Ըստ իսկ պատճառը այնքան էլ բարդ չէ գտնել. «Ազատ,Անկախ Հայաստան», լինելու փոխարեն դարձել ենք մի սովորական ֆորպոստ, եւ ոչ ավելին:
Պատկերացնո՞ւմ եք, հասել ենք այն օրին, որ պատմությունն են շեղում ու խեղաթյուրում: Կոմանդոս անվամբ հայտնի մի գեներալ, այժմ խոսում է, իբր թե Շուշիի գրավմանը դեմ է եղել Հայաստանի այն ժամանակվա նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը: Կոմանդոսը նաեւ հայտնում է, իբր Շուշիի գրավման որոշումը տվել է Սերժ Սարգսյանը: Պատկերացնո՞ւմ եք, Զորքերի Գերագույն Գլխավոր հրամանատարը դեմ է տարածք գրավելուն, բայց նրա ենթակաները նրան չեն լսում, գրավում են, միեւնույն ժամանակ Գլխավոր Գերագույն Հրամանատարին հաջողվում էր հրաշալի արտաքին քաղաքականություն վարել: Այդպիսի թյուրիմացություն միայն հայի մտքով կանցներ:
Վարդան Պետրոսյանը ասում է. «Մենք ` որպես իրար քցող, իրար խաբող, իրար տակ փորող, իրար թաղող, իրար մեջքի դանակով խփող ժողովուրդ...»:
Ինչքան էլ, մեր հայրենակիցները թե’ սփյուռքում, թե’ բուն հայրենիքում` Հայաստանում ասեն, որ մենք այնքան վատ վիճակում չենք, ինչպես որ ես ներկայացրել եմ իմ նախորդ մեկնաբանություններում, սակայն եկեք, վերջապես, ընդունենք, որ Հայաստանը երբեք չի եղել այս վատ վիճակում: Երբեք մենք չենք եղել ոստիկանական երկիր: Միգուցե այժմ կասեք. « բա Ստալինի ժամանակները ի՜նչ վատն էին, բայց ժողովուրդը հաղթահարեց դրանք», բայց այդուամենայնիվ, եկեք ընդունենք, որ հիմա մենք ոչ թե ապրում ենք 20-րդ, այլ 21-րդ դարերում: ԵՎ շատ մեծ տարբերություն կա այդ երկու ժամանակաշրջանների միջեւ: Ներկա թանկացումները, այդ խեղդող մենաշնորհը, հովանավորություն ունեցողների աջուձախը արդեն երկիրը հասցրել են մի փուլի, որտեղ անհրաժեշտ են շատ լուրջ եւ շատ կարեւոր փեփոխություններ, ու որ ամենակարեւորն է, այդ փոփոխությունները հրամայական են, կասեի՝ պատմական անհրաժեշտություն:
Մենք ունենք երկու ճանապարհ, կամ դառնում ենք իզգոյ պետություն կամ էլ դառնում ենք նորմալ, արդար ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆ:
Իսկ ներկա օրերում, ես տեսնում եմ, որ գնում ենք դեպի առաջին տարբերակը: Իսկ երկրորդ տարբերակին մոտենալու համար, անհրաժեշտ են փոփոխություններ: Սակայն այդ փոփոխությունների իրականացման համար, անհրաժեշտ է, որ երկրի ղեկավարը լինի ժողովրդավար եւ լեգիտիմ:
Կլեպտոկրատիայում ապրել, եւ ուենալ ժողովրդավար ղեկավար կարծես հեքիաթ լինի:
Սակայն, կարծում եմ, բոլորը կհամաձայնվեն ինձ հետ, որ մեր այսօրվա իշխանությունները, եւ նախեւառաջ Հանրապետության նախագահը, ունեն թե’ ժողովրդավարության, թե’ լեգիտիմության լուրջ խնդիրներ: Ինչը նախեւառաջ շատ անհրաժեշտ է վերականգնել: Ուստի, միակ ելքը Նախագահական եւ խորհրդարանական արտահերթ ընտրություններն են: Սակայն ես ռեալ եմ նայում այս ողջ քաղաքական դաշտին, ուստի վստահ եմ, որ ներկայումս անհնար են այդ ընտրությունները:
Ուստի, ես խնդրում եմ բոլորիդ՝ բլոգի անդամներին, քննարկել այս թեման. ի՞նչ անել , եւ ո՞րն է ելքը…
Կուանակիկի Բվակի’
Կանգնած ե՞ք… (mp3)
ԱՅՈ
