Հիրավի կարելի է զարմանալ մեր ժողովրդի վրա. ում հետ ենք մենք ընկերություն, հարեւանություն ու քիրվայություն անում՝ ռուսների եւ թուրքերի… Հիմա երեւի կհակաճառեք, թե թուրքերը դուրս եկան այս շրջանակից (Սերժը եւ ԱԺ-ն հայտարարություն տարածեցին, թե «ժամանակավոր չենք հավատում թուրքերին»): Մի քիչ շուտ չի՞ արդյոք նման հայտարարությունների համար: Միթե՞ ինչ որ մեկը կասկածում է, որ սա ընդամենը ընդմիջում է եւ շուտ է խոսել ավարտի մասին: Զարմանում եմ, ինչպե՞ս կարելի է հավատալ թուրքերին կամ ռուսներին:

Հիմա շատերը կասեն, թե թուրքերը մեր հարեւաններն են եղել ու կմնան, իսկ ռուսները մեր դաշնակիցներն են: Բայց, ավաղ, եթե առաջինին ես երբեք չեմ կարող հավատալ, ապա ռուսներից ավելի մեծամոլ, ինքնահավան եւ շովինստ ազգ ես դեռ չեմ հանդիպել: Այո, որպես կիրգիզ ազգի մի տոհմանկան ճյուղ մենք հավանաբար կհետաքրքրենք ռուսներին, բայց՝ ոչ ավելին: (Հայ-ռուսական հարարբերություններն այն թեմա չէ, որ կուզենայի այսօր արծարծել):

Այսօր, երբ առաջին անգամ նստեցի կոմպի առաջ, որոշեցի տեսնել, թե ինչ են գրում թերթերը: Ռուսական մամուլն, ինչպես միշտ, որպես ոդիսական տեղադրել էին Սերժի, Գալուստի, կառավարությունից մի քանի հոգու հայտարարությունները, եւ մեծամամասնությամբ իրենց զերծ պահել անձնական ձեւակերպումներից: Փորձեցի հասկանալ՝ մարդաշատ ռուսական ֆորումներում ի՞նչ վիճակ է ... Ավաղ, նորից կամ լռություն կամ էլ քննարկումներ հայկական եղեռնի լինել-չլինելու վերաբերյալ կամ ինչպես են հայերը սիրում ամեն ինչ իրենց վերագրել, ստեղծել ու հորինել… Մի խոսքով, փակեցի առանց խղճի խայթի:

Ստիպված միացրեցի հեռուստացույցը, եւ քանի որ վերջին անգամ փոքր տղաս Շանթով «Նարուտո» մուլտն էր դիտել դեռ երեկ, ապա թարսի պես հենց Ծիծեղնակաբերդից Շանթի ուղիղ թողարկմանը հանդիպեցի: Եվ, իմ բախտից, (քանի որ ահավոր ներվայնացել էի ռուսական բլոգներից), Շանթի եթերում մի անգրագետ աղջնակ միկրոֆոնը ձեռքին մի թուրք էր բռնել Ծիծեռնակաբերդում եւ իր արեվին հարզազրույց է վերցնում: Աջ ձեռքում միկրաֆոնն էր, իսկ ձախ ձեռքը ակնհայտ նրան խանգարում էր. մեկ շարվարի գրպանն էր դնում, մեկ հորիզոնական հարթության մեջ այնպես շրջապտույտներ էր տալիս, որ թուրքին առնվազն թվում էր, որ իրենից հայկական հողերն են ետ պահանջում:

Դիմելով թարգմանչին՝

- Խնդրում եմ իրենց հարցրեք, ինքը ինչա մտածում հայերի եղեռնի մասին...

Իհարկե, թարգմանիչն իրենց բեթար էր հայերեն խոսում, բայց մեկ այլ բան է թուրքի թարգմանիչ, մեկ այլ բան է Շանթի լրագրող… ով «է»-ի փոխարեն «ա»-ներ է օգտագործում, իսկ հարցազրույցն էլ այնպես էր վարում, ինչպես 95-99 թթ-ին հացի տալոններով հերթում մարդիկ կամաչեին իրենց պահել:

Մի խոսքով… տիպիկ կոլխոզ.

Լավ է շուտ պրծավ եւ Շանթը որոշեց ցույց տալ, թե ինչպես առավոտյան երկրի ղեկավարությունը իր պարտքն է կատարել եւ այցելել Ծիծեռնակաբերդ: Եվ ի՞նչ… ոչինչ ...ուղղակի պետք է մեկ անգամ գոնե տեսնեիք այդ կադրերը, երբ մի քանի շարքով գնում են երկրի առաջին դեմքերը, եւ Սերժից քիչ ձախ եւ մեկ քայլ հետեւից աչք էր ծակում Հրանուշ Հակոբյանի ձյունաճերմակ ատամների փայլը: Այն ժամանակ, երբ պրեզիդենտի աչքերից ուր որ է արցունքներ պետք է հոսեն, նույն այդ պահին հարգարժան Տիկնոջ ժպիտը ոչ մի կերպ չէր անցնում… Դե օպերատորն ի՞նչ մեղք ունի: Կադրում, ինչպես էլ օբյեկտիվը պահեր պրեզիդենտի ուղղությամբ, Հրանուշի ժպիտը պիտի շողշողեր… Մի խոսքով, Սփյուռքի նախարարությունը անկեղծ սգում էր:

Ստիպված անջատեցի հեռուստացույցը եւ դուրս եկա տնից:

Երեկոյան, երբ վերադառձա տուն, կինս ասաց, որ նույն այդ կադրերը Շանթի առնվազն 2-3 անգամ կրկնել է: Դե հո ուրիշ պրեզիդենտի չէին ցուցադրելու կամ ուրիշ տարվա կադրեր չէին հեռարձակելու…

Միացնում եմ նույն հեռուստացույցն այն հույսով որ մի կինոնկար կգտնեմ (Մայրիկ, Արարատ)… Մեկ էլ տեսնեմ ԱՐ-ով Վարդան Պետրոսյանն է իր Եղեռնին նվիրված իր իսկ բառերով ասած «Տավարած» համարով.... Դե ո՞նց չգժվես սրանից հետո: Ինչքան էլ որ նրա արվեստին, կամ այլ կերպ ասած՝ «խոպաններին» լավ վերաբերվես, ինչքան էլ որ վիճահարույց լինի Եղեռնին նվիրված նրա համարը, բայց ամեն դեպքում այն հումորային է: Նկատի ունեմ, որ հումորի իմաստը ծիծաղ առաջացնել է, ինչքան էլ որ այն «սեւ հումորով» տեղ-տեղ համեմված լինի… Ամեն դեպքում, այդ համարը նայելուց արցունքները չեն որ ողողում են իմ աչքերը, այլ ծիծաղ է առաջանում…

Դե, ինչ ...  խոսքեր չունեմ հավելելու: