6 մեկնաբանություն

1. Philosopher:
   16-04-10 • 00:52 AM

   Ողջույններս Դեմոկրատին. հուսով եմ՝ հաճախ կգրես…

   Ինչևէ, անկեղծ ասած, ինքս էլ ցանկանում էի բացել այս թեման, սակայն ինֆորմացիայի բացակայությունը կամ, ավելի ճիշտ, դրա պակասությունը, ուղղակի անհնար է դարձնում լուրջ վերլուծություններ կատարելը:

   Սակայն, հնարավոր է դառնում այն քիչ հայտարարություններից ու թուրքա-ադրբեջանական մամուլի տեղեկություններից որոշակի նյութ քամելը:

   Քանի որ Դեմոկրատը անձնապես ինձնից ակնկալում էր խոսք` առանց դիվանագիտական «շինարարական» տերմինալոգիայի, ուստի կփորձեմ որոշակիորեն հայտնել իմ մտքերը այս հանդիպումների մասին:

   Ինչպես տեսանք ՀՀ-ն պաշտոնապես գրեթե ոչինչ չի ասում այս հանդիպումների ու պայմանավորվածությունների մասին, բացի Նալբանդյանի պնդումը. «Հենց նախագահը իր՝ արդեն ընդունած որոշումը ճիշտ կհամարի, այն ժամանակ էլ հրապարակենք ու կշարժվենք ըստ դրա»: Առհասարակ սա դատարկաբանություն է: Նախագահը թաքցնում է իր որոշումները ժողովրդից… Եթե սա կարևոր ու ճակատագրական որոշում է, ապա դրա մասին ժողովուրդը անպայման պետք է կանխավ տեղեկանա ու իմանա, թե ինչ է գալու իր գլխին:

   Ինչևիցե, այս ամենին համադրելով թուրքերի այն հայտարարությունները, որ՝ մինչև Ղարաբաղի հարցը չլուծեք, սահմանի բացում չի լինի և որ այդ մասին խոսվել է Էրդողան-Օբամա հանդիպման ժամանակ ու որ ըստ թուրքական «Հյուրիեթի» Օբաման խոստացել է իր ողջ ջանքերը ներդնել ԼՂ հարցի լուծման համար, հետաքրքիր ենթադրությունների տեղիք են տալիս:

   Թվում է, որ Օբաման լիարժեքորեն շահագրգռված է հայ-թուրքական հարցի լուծմամբ: Սակայն միայն առաջին հայացքից: Օբաման արդեն իսկ հասել է այն արդյունքին, ինչ ակնկալում էր: Նա արդեն ունի բոլոր անհրաժեշտ արգումենտները «Ցեղասպանություն» բառը չարտասանելու համար:

   Այսպիսով` Օբաման պրծավ փորձանքից. էս տարին էլ գլորվեց: Ստացվում է, որ մի խնդիրը լուծելուց հետո, պետք է անցնել երկրորդին` Իրանին: Կթվա, թե ի՞նչ կապ ունի Պարսկաստանը այս ամենի հետ: Խնդիրն այն է, որ Միացյալ Նահանգները ուղղակի աննպատակահարմար է համարում Իսկրայելի «կողմանքից» մտնել Իրան: Սա չափազանց տհաճ ու աննպատակահարմար կլինի` հետագա անպայման ստեղծվելիք բարդությունների պատճառով, ուստի պետք է այլընտրանքային մոտեցում: Այդպիսի հնարավորություն է տալիս ԼՂ խնդիրը ու հավանական պատերազմը հենց այս ռեգիոնում:

   Իսկ ի՞նչ է անում Սերժ Սարգսյանը կամ ի՞նչ է ուզում նա: Պատահական չէ, որ Գալուստ Գրիգորիչը Վաշինգտոնյան այցը անվանել է չափազանց արդյունավետ: Նշանակում է` արդյունք չկա: Ճիշտ է, չի կարելի հիմնվել այնպիսի գործիչների մտքերի վրա, ինչպիսին է Գրիգորիչը, սակայն և այս արտահայտությունը բավականին խոսուն է:

   Վաշինգտոնյան այցը ապահովեց ՓիԱռ շոու սարքելու ևս մեկ հնարավորություն, ինչը շատ կարևոր էր տվյալ պահին: Սակայն դրանից մեծ լոշիկ թխել չի լինի, քանզի մոտենում է պահը: Պահը, երբ Ս.Սարգսյանը պիտի հրապարակի ու անի իր որոշումը: Թվում է` Սերժն ունի 2 ճանապարհ` կամ ստորագրի ԼՂ հարցով նորացված սկզբունքները, կամ` հրաժարվի. 1-ի դեպքում կենթարկվի ներքին, 2-րդի` արտաքին ուժերի ճնշումներին: Սակայն մենք մոռացել ենք, որ կա նաև 3-րդ, ավելի «արդյունավետ» ճանապարհը: Արդյունավետ բոլորի համար` բացի Հայ ժողովրդից ու Հայաստանից:

   Այդ ճանապարհն է ՊԱՏԵՐԱԶՄԸ: Իսկ պատերազմը ձեռնտու է նաև ԱՄՆ-ին: Պատերազմը ձեռնտու է ԱՄՆ-ին նրա համար, որ զորքեր բերի ու կանգնեցնի Իրանի հետ սահմանի վրա: Պատերազմը ձեռնտու է իշխանությանը` իր կառավարումը երկարաձգելու ու ջրից չոր դուրս գալու համար:

   Ահա հենց այդ է պատճառը, որ Օբաման իր ճնշման ապարատը չի միացրել Սարգսյանի հետ հանդիպման ժամանակ, քանզի գիտի, թե ինչ է նպատակադրված անում Հայաստանի իշխանությունը:

   Իսկ Ռուսաստանը նախընտրում է դիտորդի դերում լինել: Նա մի քանի նապաստակ է խփում միանգամից. Թուրքիայի հետ մեծանում է միլիարդներ բերող պայմանագրի կնքման հնրավորությունը, պահպանում է ազդեցությունը Հայաստանում (թեև այս հանգամանքը արդեն այդքան էլ մեծ դեր չի խաղում ըստ իս), ինչպես և իր տոկոսները ունի Իրանից ապագայում «կաչատ» արվելիք նավթից…

   Մի խոսքով` Վաշինգտոնյան հանդիպումները, արված հայտարարությունները, իմ կարծիքով, խոսում են նրա մաիսն, որ ոչ մի կողմն էլ դեմ չէ պատերազմին, պատերազմ, որից չենք իմանում, թե ինչպես ենք դուրս գալու: Եվ արդյո՞ք արժե մտնել այդ վտանգավոր խաղի մեջ: Չլինի այնպես, որ անընդհատ նույնը պնդեմ, բայց 97-ին Լևոնը հենց սրանից էր փորձում խուսափել: Վտանգավոր է ու անչափ այժմեական, որ մենք թույլ չտանք, որ հանկարծ այս կոնֆլիկտը այլ ուժերը վերածեն իրենց համար գնդակի ու ֆուտբոլ չխաղան մեզանով: Ցավոք մենք ենք համաձայնել գնդակի դերին ու պիտի կամ համակերպվենք, կամ ոտքի կանգնենք… Ու քանի որ երկրորդը հաստատ անողը չենք, ստիպված պիտի մտածել առաջինի մասին, որ գոնե փոքր կորուստներով համակերպվենք… Թեև դրա փոքր կորուստները որո՞նք են:

   Հ.Գ. Պատահական չէ, որ վերջերս ակտիվացել են պատերազմի մասին խոսակցությունները: Չափազանց հավաստի տվյալներ կան, որ զորամասերում ուսումնավարժական գործողությունները ահռելի չափեր են ընդգրկել ու ողջ ուշադրությունը դարձված է դեպի շփման գծին…

   Հ.Գ_2 Հարկ է հիշել, որ վերջերս Իրանը ևս առաջարկել էր ԼՂ հարցի լուծման իր ծրագիրը, որը անուշադրության մատնվեց: Այս ֆոնի վրա բնականաբար ակհայտ է, որ Պարսկաստանը հասկանում է, թե ինչ կլինի իր հետ… Ի դեպ, չմոռանանք, որ Ռ.Քոչարյանը գնացել էր Իրան հենց այդ նույն նպատակով…

   Հ.Գ_3 Սերժ Սարգսյանի կայացրած որոշումը, որի մասին նա դեռ արտահայտվել էր Տավուշ կատարած իր աշխատանքային այցելության ժամանակ և որի մասին արդեն խոսել էր Նալբանդյանը, կարծես թե հենց ուրվագծում է այն հանգամանքը, որ նա որոշել է հետ կանչել իր ստորագրությունը հայ-թուրքական արձանագրություններից ու մերժել Մադրիդյան Նորացված սկզբունքները: Այս քայլերը հնարավորությունկտան «արագ ու հանդարտ» շարժվելու երրորդ տարբերակով…

   Դեմոկրատ ջան, հուսով եմ պատասխանեցի… Կսպասեմ արձագանքների…

1. Jojoba:
   16-04-10 • 11:51 AM

   հըմմ ... կարդացի-կարդացի, ու եթե անկեղծ շատ բան չհասկացա քո վերլուծությունից. Դե դա այնքան էլ զարմանալի չէ, քանի որ գաղնիք չէ, որ քաղաքականությունից հեռու մարդ եմ.

   Բայց ինչը ինձ լավ հասավ, դա այն է, որ ըստ քեզ հավանական տարբերակ ես համարում պատերազմական ընթացքը. Ճիշտն ասած լավ չեմ հասկանում, թե ի՞նչ /օգտակար/ շարունակական կարող է լինել Հայաստանի կամ Ադրբեջանի համար .

   Հասկանում եմ, որ պատերազմն ձեռնտու բիզնես է բոլոր կառավարությունների համար, բայց ախր դա միայն այն դեպքում, եթե մեր իշխանություններն համարենք լրիվ դավաճան եվ ոտով-գլխով ծախված.

   Իսկ, անձամբ ես, դեռ ինձ համար այդ որակումն չեմ արել. Ես գտնում եմ, որ նրանք կաշառակեր ու թալանչի են, բայց ոչ՝ դավաճան.

   --
   Պ.ս. Իմիջայլոց ազգի դավաճանի դերում Լեվոնն ավելի շահավետ դիրք է գրավում /համենայն դեպս իմ աչքերում/, քանց ասենք ներկա իշխանություններն.

   Սրանք գող ու թալանչի են, բայց չմոռանանք որ երկուսն էլ Ղարաբաղցի.

1. Philosopher:
   16-04-10 • 17:18 PM

   Իմ վերլուծությունից շատ բան հասկանալու կարիք չկար, հարգելիս: Ճիշտ ես, քիչ մը երկար էի գրել, բայց և այնպես, սա դեռ սեղմ էր՝ հաշվի առնելով նախապատմությունը այս ամենի ու դրան հաջորող հնարավորը:

   ի՞նչ /օգտակար/ շարունակական կարող է լինել Հայաստանի կամ Ադրբեջանի համար

   Եթե այս նախադասության իմաստը դու ինձ բացատրեիր, ես քեզ համար կհստակեցնեի: Սակայն ես քիչ բան հասկացա այս տողերիցդ ւ պահանջածիցդ: Թեև կարծում եմ ուզում էիր ասել, թե ինչ օգուտ կստանա Հայաստանը ու ինչ օգուտ Ադրբեջանը այս պատերազմից: Եթե սա էիր ուզում ասել, ապա ասեմ, որ Հայաստանը հաստատ օգուտ չունի ու այդ պատճառով էր, որ գրել էի՝ «արդյունավետ բոլորի համար` բացի Հայ ժողովրդից ու Հայաստանից»:

   Այստեղ ճիշտ կանես դիտարկել ՀՀ իշխանությունների օգուտը, իսկ դա վերահաս պատերազմի պարագայում ահռելի է…

   1/ հնարավորություն պահպանել ունեցվածքը
   2/ Չեզոքացնել հնարավոր վտանգը՝ Հայ Ազգային Կոնգրեսը
   3/ խառնաշփոթ վիճակ երկրում
   4/ իշխանության երկարաձգւմ

   Ահա այս 4 հանգամանքներն են, որ դրդում են իշխանությանը գնալ դեպի պատերազմ…

   Իսկ Ադրբեջանը ուղղակի /չափազանց ռեալ/ հնարավորություն ունի հաստատվել առնվազն Ղարաբաղի 5 շրջաններում…

   Նշում ես, որ կառավարությունների համար պատերազմը ամենալավ լուծումն է փող լվանալու: Համաձայն եմ ամբողջովին: ՄԻաժամանակ նշում ես, որ դա կարող է լինել միայն այն դեպքում, երբ նրանք դավաճան են…

   Քավ լիցի, ոչ ոքի չեմ անվանում ազգուրաց ու այն ծախող, սակայն այս տասը տարվա դեպքերը տեսնել չցանկանալը ուղղակի աբսուրդային կդիտվի: Ի՞նչ եք հասկանում դավաճան ասելով: Մի՞թե դավաճանություն չէ, որ 10 տարվա ընթացքում այդ տարածքները չզարգացրինք, մի՞թե դավաճանություն չէ երկիրը այդչափ թալանելը, առավել ևս այն դեպքում, երբ այդ գումարներով ահռելի զարգացում կապահովվեր Ղարաբաղի համար… Դավաճանություն չէր Ղարաբաղը բանակցություններից հեռացնելը ու րտաքին ուժերին ամեն ինչ խոստանալը… Վերջին կետը դավաճանություն չէր լինի, եթե արտաքին ուժերին ամեն ինչ խոստանայիր, բայց երկրում այնպես իրավիճակ ստեղծեիր, այնպես զարգացնեիր Ղարաբաղը՝ այդ ժամանակը օգտագործելով, որ քո խոստումներից պարզ ու շիտակ կերպով հրաժարվեիր… Ով կասի որ այս 10 տրավա ընթացքում Ղարաբաղը զարգացել է՞, ով կարող է պնդել, որ արտագաղթը գոնե պակասել է… Ահռելի չափերով մարդիկ հեռանում են երկրից. հայաստանցիները՝ Հայաստանից են գնում արտասահման, Ղարաբաղցիները՝ Ղարաբաղից գալիս Հայաստան… Սա դավաճանությո՞ւն չէ:

   Ու այս ամենը համադրելիս պատկերը չե՞ս տեսնում: Տարածք տալը դավաճանություն է, իսկ երբ Սարգսյանը սիրիական թերթին ասում է՝ այդ տարածքները հատուկ չեն զարգացրել, սա ի՞նչ է, հայրենասիրություն…

   Իսկ ինչ վերաբերում է Լևոն Տեր-Պետրոսյանին դավաճանի դերում տեսնելը, ապա սա քո խնդիրն է… Ուղղակի մեր ազգի մեջ էդպիսի բան կա. բոլորը սկզբից չեն տեսնում իրական հայրենասերին, իսկ երբ տեսնում են, ուշ է լինում: Լևոնին դավաճան անվանելու իրավունք չկա հենց միայն այն առւմով, որ նրա օրոք գրավվեց ու ՀՀ-ին միացվեց Ղարաբաղը… Եթե Սերժը կարողանա միացնել գոնե մի գյուղ, ապա ես կվերանայեմ իմ վերաբերմունքը նրա հանդեպ…

   Ի դեպ, նշում ես, թե առնվազն քեզ համար Լևոնը ավելի դավճանի դերում կսազի. կասե՞ս, թե ինչո՞վ ես այդպես դատում… Ի՞նչ հիմքեր ունես…

   Հ.Գ. Ղարաբաղցի լինելը կապ չունի: Նժդեհը երբ Զանգեզուրը պահեց, հեռանալիս նրա հետևից երկու զանգեզուրցի էին գնում. Հանկարծ նրանցից մեկը զենքը բարձրացրեց, նշան բռնեց ու արդեն կրակում էր Զանգեզուրի ազատարարի վրա, երբ կողքինը մի կերպ թույլ չտվեց դա անել: Այսինքն այն զանգեզուրցի, որի ազատության ու Հայաստանի հետ մանոլւ համար պայքարում էր Նժդեհը, պատրաստ էր սպանելու նույն պայքարողին… Այնեպս որ, դա կապ չունի.. Ես քեզ կարող եմ բազում պատմական այդպիսի օրինակներ բերել, որոնցից օգուտ չի լինի… Այնպես որ դուրս գալ խորհուրդ կտայի այն կաղապարներից, որ Ղարաբաղցի է, հող չի տա… Հող տալը Քոչարյանի ասած «թութու» չի, որ սկուտեղի վրա դնես ու տաս… Դա դանդաղ գործընթաց է, ինչին մենք գնացել ենք 10 տարի շարունակ… Երկիրը հնձելը, այստեղ այնտեղ սխալ թարգամությամբ հեքիաթներ/խոստումներ տալը, Պուտինին մի ջև ոտքերը կռանալը ու մի նախադասության մեջ 100 անգամ «շնորհակալություն» բառը օգտագործելը, Ազերու տարածքային ամբղջաանությունը ճանաչելը, Ցեղասպանությունը ուրանալը, ժողովրդին բաորայապես ու հոգեպես փալաս դարձնելը ուղղակիորեն նշանակում է հնեց դավա........:

1. Jojoba:
   16-04-10 • 17:53 PM

   Այստեղ ճիշտ կանես դիտարկել ՀՀ իշխանությունների օգուտը, իսկ դա վերահաս պատերազմի պարագայում ահռելի է…

   Հենց դա էլ նկատի ունեի, ուղղակի սխալ էի ձեվակերպել միտքս

1. Jojoba:
   16-04-10 • 18:08 PM

   ի՜նչ կրքեր, ի՜նչ էմոցիաներ.

   Մտադիր չէի քեզ այդչափ վրդովվելու, ուղղակի իրականում հավատս չի գալիս, որ անձնական շահից ելնելով վերջիններս կարող են պատերազմի գնալ.

   Ասել կուզեի, որ մեկ այլ բան է գողը, մեկ այլ բան՝ մակրուշնիկը /չնայած ամեն մի գող մի օր հավանական է, որ դառնա նաեւ մարդասպան/, բայց դե ... մեկ այլ բան է մարդասպան դառնալ եվ քո դեմ տրամադրել մի ընտանիքի, մեկ այլ բան ազգի դավաճան, ում պատճառով հազարավոր ընտանիքներ կզրկվեն իրենց զավակներից....

   Սրանցից գոնե մեկի ընտանիքում կարող է վրեժխնդրության հարց բարձրանալ ... եվ այդժամ նույնիսկ քո սարքած միլիոններն չեն կարող փրկել քո իսկ ժառանգներին ...

   Հարց է ծագում ... արժե՞ արդյոք վտանգել քո սերունդների ապագան.

   ---
   Պ.ս. ինձ միշտ հետաքրքրել է ինչպես են մարդիկ ընկերություն անում Գեղամյանի, ԲՏ-ի /հուսով եմ կարիք չկա հապավումն բացելու/ երեխաների հետ.

   Հասկանում եմ, որ երեխաներն չեն պատասխանում իրենց ծնողների սխալների համար, բայց ախր ամեն պահ ... քո շրջապատն պետք է մտածի, որ պտուղն ծառից հեռու չի ընկնում, /ինչքան էլ որ նախանձի քո ունեցվածքին, շարժական եվ անշարժ գույքին, եվ այլն./

1. Philosopher:
   22-04-10 • 01:00 AM

   Հայաստանի Հանրապետության Նախագահ, Ազգային անվտանգության խորհրդի նախագահ Սերժ Սարգսյանն այսօր հրավիրել է Ազգային անվտանգության խորհրդի նիստ:
   Նա Անվտանգության Խորհրդի անդամներին տեղեկություններ է տրամադրել Վաշինգտոն եւ Մոսկվա կատարած այցերի վերաբերյալ:

   Այնուհետեւ Անվտանգության խորհրդի անդամները քննարկել են Հայաստանի եւ Թուրքիայի միջեւ հարաբերությունների կարգավորման գործընթացի վերջին զարգացումները: Սարգսյանն ասել է, որ այս խնդրի առնչությամբ խորհրդակցությունների շարք է անցկացրել քաղաքական կոալիցայի անդամ կուսակցությունների ղեկավարների հետ:

   Քննարկումների արդյունքում կայացրած որոշման մասին ապրիլի 22-ին Հանրապետության Նախագահն ուղերձով կդիմի ժողովրդին:

   Աղբյուր

   Կարծում եմ՝ Վաշինգտոն-Մոսկվա հանդիպումների արդյունքը վաղը կլսենք… Ըստ իս կարող է գործել հայտարարությունը՝ երկու շրջանի հնարավոր վերադարձի մասին: Տրամաբանությունը հուշում է, որ այս բնույթի մի հայտարարություն է լինելու՝ բնականաբար լղոզված հեքիաթներով…

   Լավ հոտ չի գալիս, բայց…

   Ի՞նչ եք կարծում, ի՞նչ է ասելու:

Ձեր կարծիքը գրառեք այստեղ (միայն գրանցված անդամների համար)

-վերեւ-