ՄԻ ՈՒՐԻՇ ՍԱՔՈ

Գիշեր է խավար, խավարի մեջ լույս…

Ամպրոպը զարկեց, ամպերն են գոռում,
Փայլեց կայծակը, երկինքն է ճայթում,
Երկինքն է պայթում, երկինքն է ճեղքվում
Ու ցաված աչքից արցունքն է մաղվում:

Մութ գիշերվա մեջ երկինքն է լալիս,
Արցունքն օդի մեջ հեղեղ է տալիս,
Էն մեղավորից հույսը կտրելով
Անզոր գոռոցը գլխիս է տալիս:

Ու արցունքի հետ էս թաց խավարում
Տխուր հևալով քամին է թևում,
Լացող մանկան պես փեշիցս կախված
Ինձ ձիգ անելով իր հետ է տանում:

Ախ չլինի? թե էս ,,ծեծված” քամին
Ինձ էն ,,սահմանի” բերանն է տանում…
Նորից ,,վարագույրն” պատռել է ուզում,
Խիստ հույժ գաղտնիքը մատնել է ուզում:

Որբ ու անտեր է էս տխուր քամին,
Սիրտս չի զորում մերժել որբուկին.
Դուք ինձ դատավոր որոտ ու կայծակ,
Ինչ էնտեղ տեսա կասեմ համարձակ…

Ու բմբուլի պես թեթև ու սահուն
Տրվում է հոգիս էս լացկան քամուն,
Թևում նրա հետ, բարձրանում է վեր,
Տեսնում է պես-պես նոր հորիզոններ:

Օվկիանն է տեսնում անծիր ու անտակ,
Օվկիանից ծաղկող ոսկե արեգակ,
Արևի ներսում կյանքը դյութական
Այգի է կարծես մի եդեմական…

Հակառակ կողմում`, ամոթ օվկիանին,
,,Գետինն” է մտնում նույն կլոր ոսկին,
Հակառակ կողմում կրակ է արճիճ,
Ծծումբ է բուրում անգամ մոր կաթից…

_ Թող արա քամի, թող ես հեռանամ,
Իմ մենաստանում ծվարեմ մնամ,
Իմ ,,թլոշ” լեզուն չունի լսարան,
Թող ,,որջս” դառնամ ,,վեր ընկնեմ” մնամ:
*******************************

Գիշեր է խավար, խավարի մեջ հույս…

_ Երկինքը էլի երկունքի մեջ է,
Հերթական անգամ խոր ցավի մեջ է,
Ու պիտի երկնի, նա պիտի ծնի
,,Լույսի” գալուստը պիտի ավետի:

_ Խեղճ կրակ մարդիք, ախ անճար մարդիք,
Իզուր հուսացող ու խաբված մարդիք,
Երկինքը երբեք երկունքի մեջ չէ
Ձեր հիմար հույսն է, որ միշտ երկնում է:
*****************

Գիշեր է, մութ է,
Մթի մեջ անհույս լույսի արահետ…

Երկինքը նորից գոռգոռի մեջ է,
Անձրևը հեղեղ, տարերքի մեջ է,
Կայծակն է զարկում, ամպն է որոտում,
Իրենց բողոքը լսող են փնտրում:

Բակեր ու մայթեր տխուր լիզելով
Շրջում է քամին խուլ հառաչելով,
Չի գտնում մեկին, որ փեշից կախվի,
Չար երեխու պես թնկթնկա, լացի:

Դատարկ է շուրջը, քնած են մարդիք.
Սակայն ո?ւմ քունն է չի տանում իսկի…

Չարքերի քունը միայն չի տանում,
Իրենց թաքստոցից մեջտեղ են ելնում,
Ելնում են որսի ահեղ մոլուցքով
Խեղված հոգիներ որսալու հույսով:

Սողում է մեկը հոգոց-տնքոցով,
Վազում է մեկը մռունչ-ոռնոցով,
Մյուսը` թրչում կռինչ-ծղրտոցով,
Հաջորդը սուրում վայրի գոռոցով:

Չարքեր են, դևեր, չար ու սանձարցակ,
Տեսքով տգեղ են, բնույթով այլանդակ,
Բայց գիտեն դեպի որ կողմը գնան
Կանչում է շահը և որսը էժան…
****** ***** ********
*************

Չարքերը իրենց ժողովն են անում,
Իրենց հավաքի ուժն են գումարում,
Երբեմն իրար վրա գռմռում,
Բայց գործի համար լուռ միաբանում.

_ Ծնունդից մինչ մահ ընկած հատվածը,
Աշխարհի համար այդ կյանք կոչվածը,
Մեզ է պատկանում ու մեզ ենթարկվում,
Ամեն ինչ իր հին հունով է գնում:

Բոլորս ունենք այստեղ ներդրում,
Շահն էլ բոլորիս—հավասար կիսում,
Բայց ունենք մենք դեռ երկար ճանապարհ,
Անելու գործեր անթիվ անհամար.

Հին ,,պատգամներից” բան չի մնացել,
Մի վերջին հարված ու փշրված է,
ՍԻՐՈՒՑ մի փշուր չպիտի մնա
Աշխարհից պիտի իսպառ վերանա:

Ծնունդ ու մահն էլ եկեք ենթարկենք,
Մենք դրա ղեկն էլ մեր ձեռքը առնենք,
Թե չէ հոգիներ առնել ծախելով
Լիարժեք տերեր լինել չենք կարող:

Մենք պիտի ասենք թե ով երբ ծնվի,
Որքան նա ապրի ու երբ դադարի,
Թե չէ ,,ծերուկը” շատ է ծերացել
Հասարակ հարցեր կարող չէ լուծել…

…Ծափահարում են, դոփում ոտքերով
Ու չար կոկորդի ամբողջ լարերով
Գոռում են, ոռնում բոլորն դիվաձայն.
_ Պիտի աշխատենք… Անցավ միաձայն…
******** ******** *********
*****************

Երկինքը նորից երկունքի մեջ է,
Փրկությունն էլի երկնքի մեջ է,
Գոյության դաժան այս պայքարի մեջ
Պատճառը նորից տմարդի մեջ է…

Հոգնել է քամին ու քարշ է գալիս,
Մեկ շնկշնկում է ու մեկ էլ լալիս,
Շուրջը ծավալված էս մեծ քաոսում
Ախ չկա մեկը, որ կախվի փեշից:

Ելնում են նորից մարդ ու տմարդի
Իրար խառնված երկնքի ցավից,
Ու վայնասունով մի անիրական
Ժողով են անում ,,տիեզերական”.

_ Ախար երկինքը երկունքի մեջ է,
Մեր փրկությունը ճիշտ վճռի մեջ է,
Թե ծնվի հանկարծ էդ ,,չսպասվածը”
Հարամ կլինի մեր կերած հացը:

Եկեք ծնունդը նրա խաթարենք,
Եկեք մի շտապ միջոց ձեռք առնենք,
Եկեք մահ վճռենք նրան միաձայն,
Եկեք չլինենք այսօր տարաձայն…

Վայնահաչոց է, սուլոց ու ճիչ է,
Զառանցանք անմիտ ու կլանչոց է,
Հիվանդ խռխռոց ու բարբաջանք է
Եվ նաև ափսոս, խուլ հառաչանք է…

Խլացնում են երեկ արվածը,
Զրկում անբիոնից այսօր տուժածը,
Չկա ճանապարհ վաղվա եկողին
Չեն ուզում լսել լույս ավետողին:

Չեն ուզում մանուկը լույս աշխարհ դուրս գա,
Չեն ուզում մահը իր ոտքով հյուր գա,
Չեն ուզում ծնվի, չեն ուզում մեռնի…
Ուզում` ամեն ինչ իրենց ենթարկվի:

…Այս տեսակ ժողով որտե?ղ են անում,
Այս տեսակ ժողով ովքե?ր են անում…

Չեն թողնում սերը սրտին տիրանա,
Չեն թողնում խեղճը մի քիչ զորանա:
Ծնունդը չորացնում խելոք են վարվում,
Սփռում են մահը բարեգործ դառնում:

Այլասերություն- դե …կարելի է…
Արվամոլություն- այո, իհարկե…
Գռեհիկ տառփանք, վավաշոտություն…
Թյու, թվարկելիս լեզուդ է այրվում…

…Խեղճ կրակ մարդիք, ախ անճար մարդիք,
Իզուր հուսացող ու խաբված մարդիք…
***** ****** *********
*******************

Գիշեր է, մութ է…
Ոչ մի արահետ լույսը չի գտնում…
Քամին իր վերջին ճիգերն է անում,
Նորից մոռացված հեքիաթն է պատմում:

Ականջը կախած այդ հին հեքիաթին
Տրվում է մեկը խելառ ընթացքին,
Թողնում է ,,Սոդոմ- Գոմորն” այս փախչում
Հայացքը հառած ,,օվկիանի ոսկուն”.

_ Վեր կաց տեղիցդ, քնիցդ զարթնիր,
Թքիր, հեռացիր, ,,այնտեղ” շտապիր,
Թե չէ, ապրածդ կարծես նամշում է,
Միտք ու ուղեղդ կարծես խաշվում է:

Օրեր շարունակ ականջ ես կախում
Փուչիկից դատարկ ու տխմար խոսքին,
Մասնակից լինում չար ու անբարո
Մարդ ու մարդուկի բամբասանքներին:

Երկերեսության ի?նչ օրինակներ,
Շողոքորթության ի?նչ հետևանքներ,
Ինչքա?ն նենգություն ու ինչքա?ն դավեր,
Անսուրբ, տմարդի ինչպիսի?  Խաղեր:

Համեստ շղարշով քողարկված լրբեր,
Խոնարհ աչք ունքով ինչքա?ն պոռնիկներ,
Շքեղ, շիկ տիկնանց ճոխ կերպարանքով
Ի?նչ լկտի կանայք, ի?նչ էժան հարճեր:

Սրբապիղծ, ծախու, շան պես անամոթ,
Անխաչ, անհավատ , նաև ճահճահոտ,
Բյուր հազարավոր վայ-վայրենիներ,
Իրենց մարդ կարծող շնամարդուկներ:

Խփվում է հոգիդ բետոնե պատին,
Քսվում է այս շոգ ու տապ ասֆալտին,
Թափառ է անում, ճամփա չի գտնում
Արցունքն է շողում նրա չորսը դին…

Եթե չես ուզում նրան կործանել
Պետք է փախուստի ճանապարհ գտնել,
Պետք է այստեղից շուտ-փութ հեռանալ,
Թեկուզ և ընդմիշտ հար անէանալ…”:

Թողնում է ,,Սոդոմ-Գոմորն” այս փախչում,
Հայացքը մեխած ,,օվկիանի ոսկուն”…

Տագնապ են զարկում զանգերը բոլոր,
Ոռնում են նրանք շփոթ գլխիկոր,
Հարայ են տալիս ու կանչում իրար.
_ Բռնեցեք, փախավ Սաքոն խելագար…

19.01.09