Երեկ Շանթով` աչքիս պոչով հետեւում էի Թաքնված տաղանդի մրցանակաբաշխությանը: Եվ աչքիցս չվրիպես մի բան, երբ մրցանակներ չստացած փոքրիկ տղան եւ աղջիկը հոնգուր-հոնգուր արտասվում էին: Ինքս էլ հուզվեցի, քանի որ ավելի վատ բան, քան այն, երբ բոլորով ուրախանում, կարելի է ասել` ղժժում են, իսկ նրանց կողքին մանկական հոգի է փշրվում, չկա: Տեսնել էր պետք միայն այդ մանուկների վիշտը:

Կարելի է պնդել` կմեծանան-կմոռանան, սակայն, իմ խորին համոզմամբ, չի կարելի մրցույթի ամենափոքրերին նման անուշադրության արժանացնել: Կարելի էր գոնե խրախուսական մրցանակներ տալ: ԱՄՆ-ի Դիսնեյ-լենդ ուղարկելու փող չունեք, հովանավոր ճարեիք, ուղարկեիք մեկ այլ տեղ, թեկուզ` Հայաստանի կամ ԱՊՀ-ի սահմաններում: Պետք էր անել այնպես, որ պարտվող չլինի վերջին հաշվով: Այս անգամ էլ, ինչպես միշտ է լինում, վարվեցին հայավարի, բայց` արդեն երեխաների հանդեպ: