Ով էլ ինչ ասի, ես չեմ կարող հավատալ, որ Սերժ Սարգսյանը կարող է այսքան խոստացված «համակարգային փոփոխություններ անի»: Թեեւ, ըստ իս, դա թեորիապես այնքան էլ դժվար գործ չի՝ նա պարզապես ազատվում է իրեն սատարողներից եւ որոնում-գտնում է նոր դեմքեր: Թե չէ, Մանվել ու մի քանի օլիգարխ բռնելով ոչ մի բանի չի կարող հասնել:

Սակայն, թեորիապես ամեն ինչ հեշտ է թվում: Ախր, այդ մարդիկ, ովքեր «խայտառակել ռեսպուբլիկա», անկախ այն հանգամանքից, թե՝ ուղղակի պատվե՞ր են կատարել, թե՞ պարզապես ցանկացել են լավամարդ դառնալ, կամ էլ՝ «քամակներն են փրկել», կամովի կամ պարտադրված կերպով, հենց իրե՛նք են Սերժ Սարգսյանին դարձրել նախագահ: Եվ, շատ էլ ցանկանա, չի՛ կարողանալու նորանշանակ (նշանակված՝ այդ մարդկանց կողմից) նախագահը նրանց «հախից գալ»:

Պրակտիկորեն, Սերժ Սարգսյանը չի՛ կարողանալու «դարձի գալ» եւ «հստակ վերաբերմունք» ցուցաբերել բոլոր «մտնողների» նկատմամբ (թե ուր մտնողների, կարծում եմ, չարժե բարձրաձայնել. փրկիչ Արտաշեսն ու նորհայաստանցի Արթուրի ականջները կանչեն...): Նա կարող է պարզապես մի քանի ցուցադրական քայլեր անել, բայց՝ ոչ ավելին:

Նրա թիմը ժողովրդից խլել է ամենաթանկ հատկանիշը՝ հավատը, եւ նա առնվազն պետք է վանական դառանա, որպեսզի Տերը կարողանա «ամնիստիա» տալ:

Այնպես որ, իմ խորին համոզմամբ, մենք ընդամենը ներկա ենք լինելու գումարելիների պարզագույն փոփոխության՝ առանց արդյունքի փոփոխման որեւէ հեռանկարի:

Վաղը տեղի կունենա Սերժ Սարգսյանի երդման արարողությունը: Կառավարությունը հրաժարական կտա, եւ կկազմվի նորը: Այս հարցը`վարչապետի, շատ տարածված է եւ «վայելում» է մեծ ժողովրդականություն: Մեկը մեկին հանդիպելիս հարցնում է. «Ըստ քեզ, ո՞վ է լինելու մեր վարչապետը»:

Բայց ի սկզբանե այս հարցը «ունի» մի դեֆիցիտ կարծես: «Մեր վարչապետը…». իսկ ո՞վ ասաց, որ նա մեր վարչապետն է: Եթե կառավարությունը, Նախագահը, պառլամենտը ունեն լեգիտիմության խնդիր, ապա «մեր վարչապետ» ասածը չի՛ համապատասխանի իրականությանը:

Այսպես. քննարկվում են մի քանի թեկնածուներ:

Սիրելի Ժողովուրդ.
Մի քանի օր առաջ,ձեռքս ընկավ «ՉԻ»-ի թերթերից մեկը,եւ տեսա բանաստեղծություն,որը պատասխան էր Նիկոլ Փաշինյանի “Ձոն Գարնանամուտի” բանաստեղծությանը:Ստորեւ ներկայացնում եմ դա.

Ազատության քաղաքում`Ազատության խարույկներ,
Ու մենթերի ներկրած լիմոնչիկները` պոլին,
Մենք արտակարգ դրության պայմաններում ենք ծնվել,
Պայքար,պայքր մինչեւ վերջ,Ազատություն Նիկոլին:

Սերժը Մոսկվա չի հասնի,այցն անավարտ կմնա,
Ամոթ,ամոթ Վազգենին,Արթուրիկին,Դհոլին…
Բայց ծառերը փողոցում բողբոջում են ակամա,
Պայքար,Պայքար մինչեւ վերջ,Ազատություն Նիկոլին:

Եղբայրության վրաներ`Թումանյանի տաք ծոցում,
Ու հայացքը Սերժիկի`կոկաինի նուրբ քոլին…
Լուսարձակող փամփուշտներով հայոց սրտերն են խոցում,
Պայքար,Պայքար մինչեւ վերջ,Ազատություն Նիկոլին:

Մի ոգեղեն մեղեդի գտնենք տաղին այս հարմար,
Շարժման օրհներգը դարձնենք,զարկ տանք “լյա”-ին ու “սոլ”-ին
Ազատության քաղաքում մարտիկներ կան անհամար,
Պայքար,Պայքար մինչեւ վերջ,Ազատություն Նիկոլին:

Այսօրվա մամլո ասուլիսում Բաղդասարյան Արթուրը, ի պատասխան Քոչարյանի՝ իրեն ուղված մեղադրանքին, պատասխանեց.

«Ինձ ոչ մեկ չի ասել դավաճան: Քոչարյանն ասեց, ոչ ինչ-որ ինքն արեց (իմ կողմից. այսինքն՝ Արթուրը), դավաճանական դրսեւորում է»:

Հ.Գ. Պարոն Բաղդասարյանի ասածը մոտավորապես հնչում է այսպես. «նա ինձ չի ասել բ**-ի տղա, այլ ասել է, որ մայրս անբարոյական դրսեւորում է ունեցել»

«Ազատություն» ռադիոկայանի այն հարցին, թե ապրիլի 9-ից հետո պարոն Քոչարյանը ի՞նչ աշխատանք է ունենալու, նախագահը պատասխանեց. «Ձեր հարցի կոնտեքստը ենթադրում է, որ ես անպայման պաշտոն եմ ունենալու: Ես հասկացա, որ սա «Ազատություն» ռադիոկայանի ոճն է»: Լրագրողը պարզաբանեց, թե դրանով ինքն է հետաքրքրված, Քոչարյանն էլ ասաց. «Անձամբ ձեզ ցանկություն չունեմ պատասխանելու»: Լրագրողը պահանջեց, որ իրեն որպես «Ազատություն» ռադիոկայանի աշխատակից պատասխանի, Ռոբերտ Քոչարյանն էլ շարունակեց. «Ես հատկապես «Ազատություն» ռադիոկայանին ցանկություն չունեմ ասելու, թե ինչով եմ զբաղվելու»: Լրագրողը փորձեց իր ունկնդիրների անունից եւս մեկ հարց տալ եւ ասաց՝ Հայաստանի Հանրապետության քաղաքացիները..., սակայն պարոն Քոչարյանը ընդհատեց նրան. «Մի խառնեք ՀՀ քաղաքացիներին ձեր վարվող քաղաքականության հետ՝ կոնկրետ իմ եւ ՀՀ-ի նկատմամբ: Ես ավելի շատ հարգում եմ Հայաստանում այն լրատվամիջոցները, որոնք իրենք են իրենց ծախսերը հոգում, այլ ոչ թե աշխատելով Հայաստանում՝ ֆինանսավորվում են այլ կառավարությունների կողմից: Հիմա որոշել եմ չպատասխանել, քանի որ ինչ դուք անում եք՝ ուղղված է ՀՀ պետականության հիմքերի քայքայմանը, եւ ես չեմ կարող դրան նայել դրական աչքերով»:

«Առավոտ», 2008-04-05

Հ.Գ. Այսինքն, ԱՄՆ-ն ֆինանսավորում է մի կառույցի, որ Հայաստանի պետականության հիմքերը խարխլի՞: Այստեղ են ասում՝ նախ, մարդու (լրագրողի) հետ խոսելու վարվեցողության կանոնները սովորիր, նոր անցիր քաղաքական մեկնաբանությունների:

Եկեք այսօրվա ասուլիսներից մեջբերումներ կատարելով, վերլուծենք մեր «հարազատ», «քոմփլեմենտար» եւ «շիփ-շիտակ» մարդկանց խոսքերն ու ֆաշիզմին ներհակ տրամադրությունները:

Այսպես. այսօր ասուլիս են տվել Աշոտյանը եւ բաղդասարյանը (հատուկ փոքրիկ տառերով, իր պես՝ փոքր: Ի դեպ, Կարապետիչի ականջը կանչի, ինչպես կասեր «ՉԻ» թղթակից Վահե Պետրոսյանը`Պրիվետ, ՏԻԿ):

բաղդասարյանը ասել է հետեւյալը, որը քաղել եմ Լրագրից.

Ինչ վերաբերում է հարցին, թե արդյոք ինքը պատասխանատու չի զգում իրեն մարտի 1-ի թափված արյան համար, քանի որ դա հաջորդեց այն բանին, որ մեկ օր առաջ ինքը գործակցության հուշագիր ստորագրեց իշխանության հետ, ապա Արթուր Բաղդասարյանը նշել է, որ եթե ինքը մարտի 1-ից հետո ստորագրեր այդ հուշագիրը, ապա կասեին, թե ինչպես է այդ իրադարձություններից հետո ձեռք սեղմում իշխանության հետ («բլոդացումը»՝ իմ կողմից): Արթուր Բաղդասարյանի խոսքով, մարտի 1-ի համար պատասխանատու են նրանք, ովքեր կազմակերպել էին այդ ամենը եւ ինը-տասը օր շարունակ մարդկանց պահում էին հրապարակում, անծրագիր: Ինքը միշտ եղել է շիտակ, շիտակ ու անկեղծ ասել է, թե ինչու չստացվեց Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի հետ գործակցությունը, եւ որ ինքը արժանապատվորեն սեղմել է իշխանությունից իրենց մեկնած ձեռքը:

1. Ուրեմն, բաղդասարյանը խոստովանեց, որ իշխանությունները կրակել են եւ այդ ամենի մեղավորը ղեկավարներն են:
2. Նա խոստովանեց, որ տեղյակ էր մարտի մեկի դեպքերի մասին, եւ դրա համար է ասում՝ եթե մարտի 1-ից հետո սեղմեի…
3. Ինքը հաստատեց եւս մեկ անգամ, որ անպայման գնալու էր իշխանության հետ համագործակցության:

Այսօր էլ. փոստով ոմն Ռեբեկայից ստացել եմ նամակ, որը կցանկանայի ներկայացնել Ձեր ուշադրությանը:

ՍԻՐԵԼԻ ՀԱՅՐԵՆԱԿԻՑՆԵՐ

Ապրիլի 9-ին լրանում է ավազակապետական հանցագործ վարչախմբի ոճրագործ քայլին զոհ դարձած մեր հայրենակիցների մահվան քառասուն օրը` քառասունքը: Մարտի 1-ին ազգային-ազատագրական մեր պայքարի ընկերները` խաղաղ ցուցարարներ, նահատակվեցին քոչարյանասերժական բանդաների կողմից արձակված գնդակներից: Համաժողովրդական պայքարի առարկայացող, անկասելի հաղթանակը ու իրենց անփառունակ վախճանը առժամանակ դիմագրավելու համար է, որ կատարվեց մարդկության դեմ այս հանցագործությունը, որի մեղավորները ստանալու են իրենց պատիժը:

Նույն օրը` ապրիլի 9-ին նշանակված է նաեւ ազգասպան այդ ոճրագործության առաջին երկու պատասխանատուներից մեկի` Սերժ Սարգսյանի «նախագահական» երդման արարողությունը: Օրվա համընկնումը որքան էլ պատահական, բայց նաեւ խորհրդանշական է. ավազակապետության պարագլուխների ու նրանց բանդաների տոնական խրախճանքը իրենց իսկ թափած արյան վրա, անմեղ նահատակների մահվան քառասունքին: Մենք մերժում ենք այդ ծաղրն ու ցինիկ անարգանքը ամբողջ մի ժողովրդի նկատմամբ:

Ապրիլի 9-ը ամբողջ հայ ժողովուրդը նշելու է իր ազատության համար նահատակվածների քառասունքը որպես սգո ու ընդդիմացման օր` սեւազգեստ ու սգո այլ խորհրդանիշներով ու արարողություններով: Մասնավորապես, ժամը 2-ին բոլոր ցանկացողներն ամբողջ հանրապետությունից ծաղիկներ կդնեն Մյասնիկյանի արձանի մոտ` ի հիշատակ նահատակների: Նույն բանը արվելու է նաեւ հանրապետության բոլոր բնակավայրերում` սգո հիշատակների համար ավանդական դարձած վայրում:

Այդ օրը ամբողջ հայ ժողովուրդը իր բողոքն է արտահայտելու ավազակապետության դեմ` հաստատելով իրենից ժամանակավորապես կորզված հաղթանակին մինչեւ վերջ հետամուտ լինելու, տեր կանգնելու ու այն հետ բերելու իր վճռականությունը:

Հասարակական կազմակերպությունների «ԱԶԳԱՅԻՆ ԶԱՐԹՈՆՔ» միություն
03.04.08

Երեկ ուշ երեկոյան փաստացիորեն արգելվեց «Իրավունք» թերթի տպագրությունը: Պատրաստի համարը հրաժարվեցին տպագրել «Տիգրան Մեծ» և «Գինդ» տպարանները` շրջանցելով պայմանագրային պարտավորությունները և չունենալով տպագրությունն արգելելու որևէ իրավական հիմք: Թերթն առայժմ կթողարկվի միայն էլեկտրոնային տարբերակով:

Մանրամասները` այսօր ժամը 14.00-ին, ՍԻՄ-ի «Ազդակ» ակումբում, կուսակցության նախագահ Հրանտ Խաչատրյանի մամուլի ասուլիսի ժամանակ:

Նամակը ստացա մի քանի րոպե առաջ Հրանտ Խաչատրյանից.
Տեղադրում եմ առանց մեկնաբանություններրի:

Հայրենական Մեծ Պատերազմում ԽՍՀՄ ժողովուրրդների շատ ծանր գնով ձեռքբերված հաղթանակը հետպատերազմյան շրջանում այն թյուր պատրանքը ստեղծեց, թե իբր գործող ստալինյան վարչակարգը ամենից կենսունակն է: Նույն տարիներին էլ ավելի խորացավ կուսակցական տոտալիտարիզմը, իսկ հաղթնակը վերագրվեց Ստալինին եւ Կոմկուսին, դրանով իսկ կուսակցական բյուրոկրատիան դարձնելով անկառավարելի եւ կամայական:

Կուսակցական բյուրոկրատիան ՆԳՆ-ի եւ ՊԱԿ-ի հետ լարված մտնոլորտում էր պահում ժողովրդին եւ դրանով իսկ հասարակական-քաղաքական կյանքը շատ խիստ հսկողության տակ էր:

Գաղափարական հարկադրանքի պայմաններում գիտությունը եւ մշակույթը դիտվում էին որպես կուսակցության քաղաքականությանը ծառայող բնագավառներ: Բոլոր այն մտավորականները եւ մասնագետները, ովքեր հետեւողականորեն ծառայում էին կուսակցությանը եւ հասնում բարձր դիրքերի: Այդ պրո-կոմունիստ անձանց համար ստեղծվում էր առաջխաղացման լայն հնարավորություններ:

1940-ականներին ԽՍՀՄ ժողովուրդների գլխին սեւ ամպեր կուտակվեցին: 1946-48-ականներին ընդունվեցին որոշ օրենքներ, որոնք վերաբերվում էին գիտությանն ու արվեստին եւ միտված էին «մտավորականություն» հասկացության փոշիացմանը: Համամիութենական բանավեճերի եւ »չեկիստների» օգնությամբ ռեժիմը «ջրի երես հանեց» հարյուրավոր եւ հազարավոր հեղինակավոր ու անվանի մարդկանց,որոնք իրենց տեսակետների համար մեղադրվեցին այլակարծության, դավաճանության, միասնական հոսանքին հարելու, օտարամոլության եւ այլ, Աստված գիտե, թե ինչ արատների մեջ:

Տուժեց նաեւ Հայաստանի ԽՍՀ-ը: Միայն 1949-ի հունիսին Հայաստանից աքսորվեց եւ Ալթայի երկրամաս քշվեց 2754 ընտանիք կամ 12316 մարդ: