Տեղյակ եք, թե մեր երկրին ինչ խորհուրդներ են տալիս: Նոր տեսա Առավոտում

Բոլդացրած մասերն իմ ձեռքի գործն է:

Արժույթի միջազգային հիմնադրամի (ԱՄՀ) Մերձավոր Արեւելքի եւ Կենտրոնական Ասիայի երկրների գծով տնօրեն Մասուդ Ահմեդը Հայաստանի իշխանություններին խորհուրդ է տվել ողջամտություն ցուցաբերել եւ նախապատրաստվել շատ ավելի բացասական տնտեսական զարգացումների: Այս մասին Մ. Ահմեդը ասել է երեկ Երեւանում տեղի ունեցած «Գլոբալ տնտեսական եւ ֆինանսական ճգնաժամի ազդեցությունը Հայաստանի տնտեսության վրա» թեմայով քննարկման ժամանակ:

ԱՄՀ ներկայացուցիչն իր ասածը հիմնավորել է նրանով, որ Ռուսաստանի տնտեսական անկումը դեռեւս ամբողջապես չի անդրադարձել Հայաստանի վրա, հետեւապես, մինչեւ իրավիճակի կայունանալը, հնարավոր է տնտեսական վիճակի ավելի վատթարացում: Մ. Ահմեդի ներկայացմամբ, սկսած 2010 թվականից, տնտեսական վիճակը աշխարհում կսկսի կայունանալ. «Չնայած տնտեսական աճ գործնականում չի գրանցվի, սակայն կլինի իրավիճակի կայունացում»: ԱՄՀ ներկայացուցիչը նշել է, սակայն, որ եթե կոնկրետ քայլեր, մասնավորապես՝ կարիքավորների սոցիալական պաշտպանության ուղղությամբ, չձեռնարկվեն, ապա համաշխարհային տնտեսական վիճակն ավելի վատ կլինի, քան հիմա:

Քննարկմանը ներկա Հայաստանի Կենտրոնական բանկի փոխնախագահ Վաչե Գաբրիելյանն իր ելույթում նշել է, որ չնայած մեր պետության բանկային համակարգը բավականին կապիտալիզացված է, սակայն 70%-անոց դոլարիզացիայի պայմաններում չեն կարողանում ակտիվորեն վարկավորում իրականացնել: Ըստ Վ. Գաբրիելյանի, շնորհիվ Կենտրոնական բանկի դրամավարկային քաղաքականության, նախորդ տարի ԱՊՀ երկրների շարքում ամենացածր գնաճը եղել է Հայաստանում:

Բազմիցս ենք քննարկել հայ ժողովրդի բարոյահոգեբանական նրբությունները, սակայն վերջերս էլ տեղի ունեցան որոշ իրադարձություններ, որոնք, հատկապես միջազգաին իրադարձությունների ֆոնին համահունչ, ստիպեցին նվաստիս կրկին անդրադառնալու հայ ժողովրդի ստրկական հոգեբանությանը:

Գաղտնիք չէ, որ մեզ մոտ այլ տիպի բնավորություն է: Գաղտնիք չէ, որ մեր ժողովուրդը 1045 թվականից հետո (Կիլիկիայի թագավորությունը չհաշված, քանզի դա բուն Հայքի տարածքի վրա չէր) ապրել է ճորտի կյանքով: Միայն պետականություն վաստակեցինք 1918 թվականի մայիսի 28-ին, այս դեպքում էլ` ժողովրդին կրկին ճորտացրեց դաշնակացկան համակարգը: 1920 թվականի դեկտեմբերի 2-ին կնքվեց համաձայնագիր Լեգրանի ու դաշնակ Սիմոն Վրացյանի միջև, ու հայ ազգը դարձավ ճորտը, այս անգամ էլ` բոլշևիզմի:

Նստած էի տանը, մեկ էլ դռան թակոց լսվեց: Բոլորովս տանն էինք, հյուր չէի սպասում, ու զարմացած վեր կացա ու բացեցի դուռը:

Ժպտերես դպրոցական աղջիկ էր՝ երեւի բարձր դասարանցի: Մի հատ բացիկ մեկնեց ապրիլ-7-յան ու ասաց՝ Օրինաց երկիրը շնորհավորում է Ձեր տոնը: Ասում եմ՝ աղջիկ ջան, ի՞նչ տոն: Բա՝ վաղը ապրիլի 7-ը չէ՞: Հարցնում եմ՝ բալիկ ջան, էս մթին ընկել բացիկ ես բաժանո՞ւմ, ՕԵԿ-ի՞ց ես, բա թե՝ չէ… Ասում եմ՝ ծնողնե՞րդ… Բա՝ չէ, պարզապես խնդրել են, օգնում եմ նրանց…

Ասեցի՝ լավ, դե գնա ձեր տուն, շնորհակալություն, որ ԻՄ տոնը հիշեցիք…

Բայց ամենահետաքրքիրը սպասվում էր ավելի ուշ… (սերիալների նման եմ ավարտում գրառմանս նախաբանը)

Հանրապետականի երբեմնի դեղնակտուց, իսկ այժմ կուսակցության վարկաբեկվածությունը կոծկելու հարցում իրենց ուրույն տեղը գրաված դեմքերը գնալով դառնում են զարմանալի ու անկանխատեսելի:

Ահա, օրինակ, այդ թիմից Էդուարդ Շարմազանովի տեսակետը: 

Ինչպես հայտնում է ՀՀ նախագահի մամուլի գրասենյակը, երկրի ղեկավարի ապրիլի 2-ի հրամանագրով Յուրի Վարդանյանը նշանակվել է Հայաuտանի Հանրապետության նախագահի խորհրդական։

Թերթ.ամ

Հետաքրքիր է, թե ի՞նչ խորհուրդ է տալու ծանրամարտիկ Յուրի Վարդանյանը նախագահին:

Երևի ծանրաձողի ճիշտ բարձրացման վերաբերյալ դասեր էլ մտցնեն դպրոցներում, ով որ ուզում է դառնալ քաղաքապետ, թող ծանրաձող բարձրացնի, ու նա կընտրվի (կարելի է նաեւ թիկնապահների օգնությամբ բարձրացնել):

Երեկվանից մասիվում ինտենսիվ շաբաթօրյակներ են: Մաքրում են հիմնականում դպրոցականների հաշվին: Երեխեքի ուրախությանն էլ սահման չկա՝ ի՞նչ դաս, ինչ բան… շաբաթօրյակ է: Մաքրում են մեր թաղապետի ընտրված օրվանից կուտակված կեղտը: Դպրոցականների ձեռքերով:

Նայում են ու մտածում՝ այ ախմախներ, մաքրություն եք ուզում, լավ եք անում: Չեք ալարել, եկել-հասել եք մասիվ, բարով եք եկել: Ու էդքանից հետո երեխեքին ինչո՞ւ եք դասից կտրում: Բռնեք թաղապետարանին մի հատ հավսար-զգաստ արեք, ավելները տվեք ձեռները՝ սկսած թաղապետից վերջացրած թաղապետարանի “քսերոքսի մարդուց”, ու ասեք՝ յալլա, դե հիմա գնացեք ձեր թաղի փողոցները մաքրեք:

Հատկապես, որ մի քանի օրից էլի նույն վիճակն է տիրելու:

Չգիտեմ, երևի ավելի մեծահասակները դպրոցում պարտադիր ռուսական գրականության դասաժամերին անցած կլինեն ռուս գրող Մաքսիմ Գորկու ստեղծագործությունները: Ինքս, ինչ մեղքս թաքցնեմ, երբևէ չեմ կարդացել նրա գործերը:
Եվ ահա` երեկ “Միր” հեռուստատեսությամբ նրա մասին հաղորդում էր, որտեղ հանգամանալից անդրադարձ կար նրա կյանքին, գործունեությանը: Ի սկզբանե, ասեմ, որ հաղորդմանը, չնայած այն բանին, որ նրա ստեղծագործությունների մասին մանրամասն չխոսվեց, նրա մեծ գրող լինելու հանճարը որևիցե մեկը կասկածի տակ չդրեց: Հիմա բացատրեմ, թե ինչու միտք առաջացավ` այս ամենին անդրադառնալու

Հասկանով շատ-շատերի մարտական տրամադրվածությունը կապված ընտրությունների, առաջիկա եվ ներկա ծանր կյանքի հետ կապված ինձ իրավունք եմ վերապահում մի քիչ հեռանալ առօրյա կյանքից եվ դիտել մի փոքր Պոզիտիվ.

Դե ինչ . գնացինք ՜

Թերթ.ամ-ում զետեղված Ինտերնետից օգտվողների թիվը Հայաստանում ծայրաստիճան ցածր է հոդվածին ծանոթանալուց հետո որեւէ մեկի մոտ չի կարող Հայաստանի քաղաքացի լինելու հպարտության զգացում առաջանալ:

Տեսեք ինքներդ.

… ինտերնետից մշատպես օգտվող մարդկանց քանակով Հայաստանը հետ է մնում ավելի քան հարյուր երկրներից։ Ընդհանուր ցուցակում ընդգրկված է 134 պետություն, իսկ մեր երկիրը զբաղեցնում է 105–րդ տեղը։ ԱՊՀ երկրներից միայն Տաջիկստանն է զիջում Հայաստանին՝ զբաղեցնելով նախավերջին տեղը։

Համաձայն զեկույցի՝ Հայաստանում յուրաքանչյուր 100 մարդուց միջին հաշվարկով ինտերնետից օգտվում են 5,75–ը։ Համեմատության համար նշենք, որ Վրաստանում այդ ցուցանիշը 8,19–ն է, Ադրբեջանում՝ 12,23, Ռուսաստանում՝ 21,05, Թուրքիայում՝ 17,73։

Ցուցակում Հայաստանի հարևաններն են Գամբիան՝ 5,87 և Ինդոնեզիան՝ 5,61։

Իսկ ահա առաջատար եռյակում են Հոլանդիան՝ 91,36, Նորվեգիան՝ 80.88 և Նոր Զելանդիան՝ 80.41։

Ավելի բարվոք է իրավիճակը անհատական համակարգիչների ոլորտում։ Այստեղ Հայաստանը գտնվում է 60-րդ տեղում՝ 9,85 ցուցանիշով։ Կարելի է փաստել, որ Հայաստանում ոչ բոլոր անհատական համակարգիչ ունեցողներն են օգտվում ինտերնետից։ Այս ցուցակում առաջին տեղում է Կանադան, որտեղ յուրաքանչյուր 100 մարդուց միջին հաշվարկով անհատական համակարգիչներ ունեն՝ 94,58–ը։

Ըստ իմ դիտարկման, «Որոգայթը» այսօրվա ամենաինտրիգային եւ ամենադիտվող հայկական հեռուստասերիալն է: Երեւի դա է պատճառը, որ (նաեւ՝ «Վերվարածների» շնորհիվ), որ Շանթ-ում գովազդային հոլովակ տեղադրելն ամենաթանկն է:

Ինչեւէ: Ժոժոբան միշտ ցավով կամ ափսոսանքով է նշում, որ այս բլոգը շատ է քաղաքական: Ուստի, եկեք այս թեմայում անդրադառնանք լրիվ անկապ մի հարցի, ասենք, թե՝ ո՞վ է վերջապես, Ռուդոլֆը: Նաեւ, կարելի է քննարկել այլ հարակից թեմաներ:

Սկսեմ ինձնից: Օրինակ, ինձ թվում է, որ Հովիկն ու Գոքորը պայմանավորվեցին, որ Գարիկին Գոքորը «խփել է տալիս», սակայն իրականում նրան պահում են ինչ-որ հեռու մի տեղ: Արդյունքում, Գարիկը մի քանի շաբաթով կարող է բացակայել Հայաստանից, ասենք, գնա Կիպրոս՝ հանգստանալու:

Ո՞վ է Ռուդոլֆը: Ինձ թվում է, որ Ռուդոլֆը նույն Ռաֆոն է՝ Հովիկի թիկնազորի պետը: Ինչո՞ւ: Որոշ բաներ եմ նկատել, որը ինձ ստիպում է մտածել այս կերպ:

Առայժմ այսքանը: Սպասում եմ Ձեր՝ ոչ պակաս թեժ քննարկումներին: