Քանի դեռ չի ճանաչվել ցեղասպանությունը

Հայ–թուրքական սահմանի բացումը դեռևս քննարկվում էր ամսվա սկզբից, սակայն, երբ արդեն ի հայտ եկան մի քանի դրական գործոններ, լուրերը սկսեցին պարբերաբար շրջանառվել հայաստանյան մամուլում և արդեն լուրջ քննարկման տեղիք տվեցին, երկու կողմերից էլ հնչեցին տարբեր տեսակի քննդատական և դատապարտական հայտարարություններ: 

Իմ կարծիքով Հայ-թուրքական սահմանի բացումը մի որոգայթ է, թուրքական դիվանագիտական խաղ և այդ դիվանագիտական խաղում թուրքիայի հաղթանակը նրան հնարավորություն կտա անդամակցել եվրոպական ընտանիքին: Ինչքան ես հասցրել եմ հասկանալ, դիվանագիտությունը բարդ գիտություն է, և դիվանագիտության առումով թուրքերը աշխարհում առաջիններից են, եթե ոչ առաջինը: Հայաստանի իշխանությունները, լավ ծանոթ լինելով թուրքական դիվանագիտությանը, միանգամից գնում են նրանց առաջարկած տարբերակը քննարկելու: Այս առումով Թուրքիան մեզ տվեց դիվանգիտական ապտակ`մեր իսկ նախաձեռնությամբ:

Չգիտեմ, թե ինչն է պատճառը, սակայն վերջերս սկսել եմ ուշադրություն դարձնել այն հանգամանքին, թե կուսակցություններից ով ինչչափ, ինչ խորությամբ եւ ինչ ազնվությամբ է սիրում, հարգում, պաշտում ու կուռք դարձնում իր նախագահին:

Ստորեւ ներկայացնում եմ իմ դիտարկումները: Ու սկսում եմ, ըստ իմ չափորոշիչների (սկսած քամակ մտնելուց՝ մինչեւ իսկապես հարգել-սիրելը):

ԲՀԿ > OԵԿ > ՀՀԿ > ՀԱԿ

Դե, դաշնակներին չեմ նշել, որովհետեւ այդպես էլ գլխի չընկա՝ նրանք ունե՞ն առաջնորդ, թե՞ ոչ:

Օդնոկլասնիկներով ապրող երիտասարդություն:

Հայ երիտասարդները այսօր բացի ինտերնետներից, չաթերից և ֆորումներից ուրիշ զբաղմունք չունեն, իսկ դա շատ բացասական գործոն է մեր ամենօրյա կյանքում:

Նրանք ուշադրություն անգամ չեն դարձնում, թե ինչ է կատարվում մեր երկրում, անգամ չեն էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ բան է ֆինանսատնտեսական ճգնաժամը, թե ինչ է հայ-թուրքական սահմանի բացումը, թե ինչ բան էր մարտի 1-ը և այսպես կարելի է բազմաթիվ օրինակներ բերել հայ երիտասարդության անտարբեր պահվածքի վերաբերյալ: Հակառակը, նրանց միմիայն հետաքրքրում են աղջիկները, ինտերնետը, ծանոթությունները և, իհարկե, շքեղ մեքենաները՝ ահա, սա է այսօրվա երիտասարդների ապրելու զգացումը և նպատակը: Դա շատ վատ է անդրադառնում մեր երկրի թե արտաքին քաղաքականության և թե ներքին քաղաքականության վրա: Այն երիտասարդները, որոնք կազմում են մեծամասնություն, երիտասարդներ, որոնք չեն գիտակցում, որ եկել է մտածելու ժամանակաշրջանը, որ եկել է գիրք կարդալու ժամանակը և սեփական վերլուծություններն անելու ժամանակը, ինչու չէ, նաև պատասխան պահանջելու ժամանակը և ոչ թե միայն հեռուսատացույց նայելը, ինտերնետ ակումբներում ժամերով պատսպարվելը և ամենինչից անտեղյակ ապրեը և վախենալը՝ արտահայտելու սեփական կարծիքը ու խոսքը այս երկրում:

Դաշնակցականների հերթական խաղերը

Այս օրերին քաղաքի ամենատարբեր վայրերում, սկսած սրճարաններից վերջացրած տրանսպորտի միջոցներից, քննարկվում է միայն մեկ հարց՝ ինչո՞ւ դաշնակցությունը լքեց իշխանական կուալիցիան: Ամենատարբեր մարդիկ արտահայտում են իրենց կարծիքները և այդ կարծիքները լսելով կարելի գալ մի ընդհանուր եզրակացության. որ սա արդեն սովորական և «ադաթ» դարձած դաշնակցականների խաղերից է, և այն իհարկե մտնում է նախընտրական տրամաբանության մեջ: 

Առանց օտարների միջամտության ու մասնակցության

Միանգամից ասեմ, որ միջազգային հանրությունը Հայաստանում տեղի ունեցող իրադարձություններին համապատասխան գնահատական չի տալիս և չի էլ տալու, այնպես որ, հայ ժողովուրդը թող հույս չկապի Եվրոպայի և եվրոպական չինովնիկերի հետ:

Հայաստանն իր ներքին խնդիրները պետք է լուծի միայնակ և առանց որևէ մեկի թելադրանքի կամ պարտադրանքի: Հայաստանը պետք է կախում չունենա որևէ երկրից, անմիջականորեն չգտնվի նրա ազդեցության և կառավարման ներքո, եւ անի այն, ինչ ինքը գտնում է ճիշտ:

Մի քիչ ռելաքսը ավելորդ չի լինի բոլորիս համար

Չէ, ես հաստատ հայոց մեծն ստատիստ Ահարոնին չեմ կարող հավասարվել: Նա հզոր է, քանի որ ստատիստիկան դարձրել է ձեռքի խաղալիք:

Այնուամենայնիվ, Ձեզ եմ առաջարկում երկու հարցում՝ իրար հետ կապված, որոնցից մեկը կներկայացնի մեր հարցման մասնակիցների ցանկությունը, իսկ մյուսը՝ կանխատեսումը: Հետաքրքիր է, թե ինչպիսի տարամիտում կտեսնենք վերջում՝ ինչքանո՞վ է մեր ցանկությունը մեր կանխատեսմանը մոտիկ կամ հեռու:

Հարցումը կշարունակվի մինչեւ մայիսի 29-ը, որից հետո ավտոմատ կերպով կարգելափակվի:

Այնպես որ, յու ար վելքոմ…

Այսօր, ժամը 3-ին կմեկնարկվի ՀԱԿ-ի մայիսմեկյան հանրահավաքը: Հետաքրքիր է, թե ինչքան մասնակից կլինի, եւ ինչպես այն կընդունվի մարդկանց, հատկապես քաղաքական իմաստով պասիվացած ժողովրդի կողմից:

Շատ բան կախված է նրանից, թե ինչ ելույթ կունենա Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը: Սակայն, որպեսզի ելույթը լինի համոզիչ, նաեւ համապատասխան լսարան է պետք՝ խելքով ու քանակով:

Ես շատ լավ եմ հասկանում, որ Լեւոնի ուզածն այնքան իշխանափոխությունը չէ, որքան հասարակության փոփոխությունը: Եվ նա չի սխալվում: Նախ պետք է մենք մեր վերաբերմունքը փոխենք մեր ներկայի ու ապագայի հանդեպ, զգանք, որ մենք ենք վերջապես այս երկրի տերը:

Եթե սա հաջողվեց, ու մարդիկ իրենց մեջ խեղդեցին ոչխարի սինդրոմը՝ գառան անմեղ աչքերով հանդերձ, ուրեմն, որեւէ նշանակություն չի ունենա, թե ով է նախագահը եւ ով է իշխանավորը: Այս դեպքում է միայն, որ ընտրությունը կդառնա ընտրություն, ընտրվածն էլ կհասկանա, որ իրեն ընտրել են մի քանի հազար կամ տասնյակ հազար կամ հարյուր հազար հոգի, եւ ոչ թե մի քանի ախպեր-տղերք:

Սպասենք եւ հուսանք: Սպասենք՝ ակտիվ, հուսանք՝ լավատեսորեն:

Այսօր ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանը ասուլիս էր հրավիրել, ու տարբեր հարցերի կողքին, հիշատակել է հետեւյալ միտքը.

Մեջբերում Ա1plus-ից

Ի դեպ, ոստիկանապետ Ալիկ Սարգսյանի հրամանով ապրիլի 29-ից մայիսի 29-ը հայտարարվել է «վահան» անունը կրող միամսյակ, որի շրջանակներում էլ ոստիկանությունը միջացառումներ է իրականացնելու բնակչության շրջանում եղած անօրինական զենքն ու զինամթերքը, ինչպես նաեւ թմրամիջոցներն առգրավվելու համար։

Իմ կողմից. փողոցները չափչփելու փոխարեն, ու բնակչության շրջանում միջոցառումների փոխարեն, լավ կլիներ, որ սկսեին բնակչության հաշվին ապրող խմբերին հետեւելուց՝ օլիգարխներ, դեպքուտատներ, գործարարներ, նրանց թուլեքը, թուլեքի շրջապատ… սաղ-սաղ իրար հետ մի 1000 հոգի մարդ լինեն: Ու շատ մի ջանք գործադրել էլ պետք չէ, մեկ-երկու օրը, եւ ոչ թե ամբողջ մի երեսուն օրը հերիք կլինի, որ գտնեն ու պատժեն: Կարեւորը դուխն է ու ցանկությունը…

Պատմության քառուղիներում

1890 թվականին Քրիստափոր Միքայելյանի և այլոց կողմից ստեղծվեց մարդկությանը հայտնի այն հազվագյուտ անմտություններից մեկը` «Դաշնակցական» կուսակցությունը:

Սույն կուսակցությունը շուտով դարձավ առաջնային կուսակցություն հիմնապես այն պատճառով, որ 1890-ական թվականների համիդյան ջարդերի պատճառով թե’ «Արմենական», թե’ «Հնչակյան» կուասկցությունը թուլացել էին ու մասնատվել: