Հիրավի կարելի է զարմանալ մեր ժողովրդի վրա. ում հետ ենք մենք ընկերություն, հարեւանություն ու քիրվայություն անում՝ ռուսների եւ թուրքերի… Հիմա երեւի կհակաճառեք, թե թուրքերը դուրս եկան այս շրջանակից (Սերժը եւ ԱԺ-ն հայտարարություն տարածեցին, թե «ժամանակավոր չենք հավատում թուրքերին»): Մի քիչ շուտ չի՞ արդյոք նման հայտարարությունների համար: Միթե՞ ինչ որ մեկը կասկածում է, որ սա ընդամենը ընդմիջում է եւ շուտ է խոսել ավարտի մասին: Զարմանում եմ, ինչպե՞ս կարելի է հավատալ թուրքերին կամ ռուսներին:

Հիմա շատերը կասեն, թե թուրքերը մեր հարեւաններն են եղել ու կմնան, իսկ ռուսները մեր դաշնակիցներն են: Բայց, ավաղ, եթե առաջինին ես երբեք չեմ կարող հավատալ, ապա ռուսներից ավելի մեծամոլ, ինքնահավան եւ շովինստ ազգ ես դեռ չեմ հանդիպել: Այո, որպես կիրգիզ ազգի մի տոհմանկան ճյուղ մենք հավանաբար կհետաքրքրենք ռուսներին, բայց՝ ոչ ավելին: (Հայ-ռուսական հարարբերություններն այն թեմա չէ, որ կուզենայի այսօր արծարծել):

Արդյո՞ք վաղուց եք ձեր ձեռքը վերցրել դպրոցական դասագրքերն եվ աչքի անց կացրել. Եթե ոչ, ապա խորհուրդ կտայի.

Միաժամանակ հանդիպում են խրթին վարժություններ, որոնք նույնիսկ հարազատներով համատեղ չեք կարող լուծել, իսկ երբեմն սխալ հիմնավորումներ, էլ չեմ ասում անիմաստ խնդիրների մասին.

Այդ իսկ կապակցությամբ այս հոդվածի շրջանակներում կփորձեմ մի քանի օրինակներ բերել.

Ինչպես եւ խոստացել էի ...

Սկիզբն այստեղ

---

Իսկ հիմա անդրադառնամ թեմայի երկրորդ մասին:

Դեռեւս 2000 թե 2001թթ-ին Մոսկվայում եւ Մոսկովյան մարզում ընդունվեց 2 օրենք, որոնք շատ-շատերին բերեցին սնանկացման, բայց ըստ իս բավականին տեղին էին:

Նախօրոք ասեմ, որ թեման բավականին ընդարձակ է, եվ հավանաբար մի հոդվածում չկարողանամ այն արծարծել. ամեն դեպքում կաշխատեմ ձեզ չձանձրացնել եւ իմ իսկ խնդիրներով գլուխներդ շատ չտանել.

Դե ինչ գնացինք:

Թիվ 114 միջնակարգ դպրոց. ժամանակին քաղաքի կենտրոնի 2 անգլիական թեքումով դպրոցներից մեկը (երկրորդը Չարենցի անվ. դպրոցն է, դե իսկ 3-րդը դպրոց կարելի է անվանել միայն որոշ վերապահումներով՝ «Փոսի» դպրոցը, բայց դե Օրբելի փողոցը քաղաքի կենտրոնին ոչ մի կերպ չես վերագրի): Թիվ 114 միջնակարգ դպրոցն ունեցել է իր ուրույն պատմությունը, եւ ոչ միայն այն պատճառով, որ անգլիական թեքումով է եղել, այլ այն, որ կրթական մակարդակը այս դպրոցում միշտ էլ բավականին բարձր է եղել:

Հասկանում եմ, որ հիմա շատ-շատերդ քթի տակ քմծիծաղ կտաք, բայց ոչ ոք չի կարող հերքել, որ 20-30 տարի առաջ Կենտրոնի ռուսական դպրոցներն իրենց կրթական մակարդակով ավելի բարձր էին, քան մի քանի հատ մնացած հայկական դպրոցները: Ինչ վերաբերում է անգլիական թեքումով մի քանի դպրոցներին (եթե չեմ սխալվում ամբողջ քաղաքում 4 նման դպրոց կար), ապա ընդհանուր առմամբ կամ չէին զիջում ռուսականներին, կամ էլ որոշները նույնիսկ առաջատար դիրքերում էին:

Ո՞վ է կարող մի քիչ ավելի հասկանալի, ոչ դիվանագիտական ռեւերանսների ու եզրույթ-բարդույթների ասել՝ Վաշինգտոնյան հանդիպումը ինչ-որ արդյունք ունեցա՞վ. թե՞ ոչ: Կառուցողական, էլ չեմ իմանում՝ շինարարական տերմիններից զատ, ի՞նչ նշանակություն ունեցավ այն: Ակնկալում եմ Փիլիսոփայի խոսքը լսել նախ եւ առաջ: Իհարկե, մյուսների կարծիքներին էլ հետաքրքիր կլիներ տեղեկանալ:

...Չեմ հիշում, ձեզ ասե՞լ եմ, որ իմ աչքերն առաջ ավելի մեծ էին ու ավելի արտահայտիչ, չնայած շատերը պնդում են, որ նրանք հիմա էլ շատ հետաքրքիր են… Երևի դուք շատ կզարմանաք, բայց ես սիրում եմ ամպամած եղանակ, ագռավներ ու ինքնակենսագրական վեպեր…

Չէ. էս տողերի հեղինակը ես չեմ, բայց լրիվ համաձայն եմ իրա հետ: Դե, պարզ ա, որ հեղինակի:

Որոշեցի սենց ազդարարեմ իմ մուտքը էս բլոգ:

ՆՓԱԿԻ ցուցահանդեսում եմ: Երևի ես, վսյո տակի բառերի մարդ եմ, որովհետև ոտերս հա տանում էին պատերին գրված տեքստերը: Դե, չէ, ես սովորական դիտող եմ, ու չեմ պատրաստվում վերլուծել էղած-չեղածը:

Փաստորեն, իմ վրա ազդում ա գրականությունը: Երևի: Վախտին, երբ նկարում էի ու էթում էս կամ էն նկարչի արվեստանոցը, իրանց գործերից չէի ազդվում:

Շատ ուրախալի է, որ մերոնք մասնակցում են Եվրոպայի ծանրամարտի առաջնությանը պատշաճ կերպով: Ավելի ուրախալի է երբ մերոնք մեդալ, ավելին՝ ոսկե մեդալ են նվաճում:

Միշտ պարծանք եմ ապրում լսելով մեր օրհներգը, տեսնելով մեր դրոշը ամենավերևում: Զգալով, որ մեր 3 միլիոնանոց ազգի նորանկախ պետությունը ուժեղ է «ՈՒԺԵՂ»-ներից:

Երեկվանից սկսած Ղրղզստանում ընդդիմադիրները լայնամասշտաբ հարձակման են անցել՝ գրավելով կարեւոր պետական կառույցներ՝ դատախազության շենքը… պառլամենտի առաջին հարկը… Երեկոյան ժամերին ռադիոյով հաղորդեցին, որ կան զոհեր, որոնց թիվը հասնում է 16-ի: Իսկ քիչ առաջ տեղեկացա, որ, դեռեւս չճշտված տվյալների համաձայն ընդդիմադիրները հաղթել են, նախագահ Բակիեւը լքել է հանրապետությունը, իսկ վարչապետ Ուսենովն էլ հրաժարականով իշխանությունը հանձնել է ընդդիմադիրներին: Ու այս ամենը արժեցել է 47 կյանք…

Ցավում եմ, բայց ստիպված եմ տեղադրել այստեղ մեկ տեսահոլովակ, որը Կովկասյան-Հանգույց կայքի դիտարկումներն են:

Ցավում եմ, որ մեր խայտառակությունը ուրիշներն են մատնանշում, բայց միաժամանակ ուրախ եմ, որ ներկայացված գետնանցումներն /հիմնականում Խանջյան-Գնունի, Աբովյան-Կորյուն/ Երեւանի «ամենամաքուր» գետնանցումներն են:

Ուրախ եմ, որ նրանք չեն եղել 3-րդ մասի մի քանի անցումներում /Յոնջալախ, 3-րդ մասի շուկայի դիմացի/ կամ ասենք Համալիրի դիմացի ... քանի որ վիդեո-ռոլիկով դեռեւս հնարավոր չէ փոխանցել այն հոտը, որն տիրում է այնտեղ.

Ուղղակիորեն այս կադրերն ոչ մի կապ չունեն Մոսկվայի մետրոյի ահաբեկչությունների հետ, բայց եթե մի պահ մտածենք, ապա ... ամեն ինչ օրինաչափ է դառնում.

Արդեն մի քանի օր է մենք ընկերներով վիճում ենք, որ քաղաքն է ավելի կոռումպացված, որտեղ է ավելի անվտանգ ապրել եվ աշխատել- Մոսկվայում, թե Երեւանում. Փողն ամեն տեղ է մարդկանց շփացրել, եվ ինչպես մենք արդեն չենք զարմանում, որ Նոր Ձորաբերդի տնօրենի որդիները կարող եվ «վրավատ» անել ոստիկանության աշխատակիցներին /կարելի է միայն ենթադրել, թե էդ ինչ պտի արած լինեին, որ նրանց բերման են ենթարդկել /, ապա նույն թողտվությունն էլ տիրում է Մոսկվայի առօրյա կյանքում. Արդեն ոչ ոք չի զարմանում, որ ոստիկանը կարող է գնել Toyota Land Cruiser, կամ երբ մոտակա շուկայի տեր կարող է հանդիսանալ տեղի ոստիկանության բաժանմունքի շեֆն.