Աշխարհիս ամենաահավոր բաներից մեկն այն է, երբ մարդ իրեն ավանակի տեղ է դնում՝ իմաստուն վերլուծաբանի աչքերով: Շրաջապատը լի է նման անձանցով, եւ վերեւներն էլ «դժգոհ» չեն լինի այս առումով: Հասկանալի է, որ ոմանց կյանքն ինքն է ստիում կրել ավանակի դիմակ: Բայց, կրել այդ դիմակը՝ լավ ապրելու, բարձր պաշտոն զբաղեցնելու կամ քարտուղարուհի եւ օգնականներ ունենալու համար, բարոյականությունից շատ է շեղվում: Այս հոդվածի ներքո առաջարկում եմ հիշել/վերհիշել մեր շրջապատի հայտնի-անհայտ մարդկանց, ովքեր փայլում են ավանակային իրենց տրամաբանությամբ կամ իրենց ավանակի տեղ դնելու շնորքով: Քանի որ հոդվածն ու միտքը ես եմ նախաձեռնել, ես էլ կսկսեմ:

Ամեն ժողովուդ արժանի է իր թագավորին…

Երևան փետ 12, 2008

Բազմաթիվ օրեր ճգնելուց ու գիշերներն անքուն լուսացնելուց հետո Դեմոկրատը հանգել էր այն աշխարհացունց մտքին, որ ոստիկանությունը հասարակության հայելին ա: Չէ: Կներեք:  Նրա հանճարեղ գլխում վաղուց հայտնի ճշմարտությունը` երկար ու տառապալից երկունքից հետո ծնվել էր պարզապես այլ ձևակերպմամբ:

Թող ինձ հեչ էլ չներեն բոլոր հեղինակները, սակայն հենց այս սկիզբն է իմ կարծիքով շատ դիպուկ նկարագրում ներկա վիճակը, այն, ինչ տիրում է այժմ Հայաստանում սկսած Ֆ5 բլոգից ու վերջացրած ինտերնետի ամենախուլ անկյուններով:

Մեծն Դեմոկրատի մտքի գոհարներից ածանցված տանձային ու տափակ մի միտք:

Հա: Չմոռանամ: Ինքը հենց նենց չէր ճգնել, բնավ: Դեմոկրատիան լավ վճարվում ա դրսից: Վկան` էսօր երկրումս առկա բազամաթիվ հկ-ներ ու ինստիտուտներ, որոնք զբաղված են փողի լվացքով, իսկ դեմոկրատիան մնացել ա փշալարին շատ վաղուց: Կարծեմ 6-րդ դարն էր: Երկիրը` Հունաստանը: Բայց էդ կարևոր չի, բնավ: Կարևորը ամապագոռգոռ խոսքերն են, որով պետք ա ներկայացվեն չարած գործերը:

Ողջո’ւյն: Ընդամենը մի քանի րոպե առաջ աշխարհահռչակ YouTube-ի կողմից մեկնարկվեց “Կյանքը Մեկ Օրում” - նոր ծրագիրը, որի նպատակն է ընդամենը 24 ժամվա ընթացքում YouTube ից օգտվող, աշխարհի ցանկացած կետում բնակվող անձանց կողմից ուղարկված վավերագրական կադրերից ստեղծել մի ֆիլմ, որն էլ կունենա “Կյանքը Մեկ Օրում” Անվանումը: Ինձ համար ճիշտն ասած շատ հետաքրքիր էր նման ծրագիրը, քանի որ առաջին անգամ եմ տեղեկանում նման ծրագրի մասին…

Ես ունեի իմ փոքրիկ ուրախությունները: Որոնք հեչ էլ փոքրիկ չէին: Դրանք իմ աշխարհի մի փոքրիկ ու անփոխարինելի մասնիկն էին:

Ես սիրում էի առավոտները մենակով կոֆե խմել, երբ աշխարհը նոր էր արթնանում: Մենակ ու անտրուսիկ: Ընդհանրապես ինձ միշտ էլ հետաքրքրել են սկզբնական վիճակները ու անտրուսիկ լինելը դրանցից մեկն էր:

Միօրինակ ու արտաքուստ շատ սովորական թվացող այդ գործողությունն իրականում մեծ խորհուրդ ուներ: Ինքը խորհրդանշում էր Տաիշայի ազատ լինելու ու մենակ-անտրուսիկ կոֆե խմելու շատ պարզ ցանկությունը:
Ես ունեի իմ փոքրիկ ուրախությունները: Որոնք նվաճել էի կյանքիս 48 երկար ու ձիգ տարիների անզիջում պայքարի արդյունքում:

***

-Բարև ձեզ:

Գիշեր էր: Տուն էի գալիս Աստված գիտի որտեղից: Կարող ա Ծիրանոտ գիշեր էր կամ էլ ոչ: Չէ՛: Չէր կարա Ծիրանոտ լիներ, որովեհտև դեպքի սկզբնական վիճակը ծնվել էր ձմեռը, իսկ Ծիրանոտ օրերը հուլիսին են լինում: Բայց էդ կարևոր չի: Մանավանդ որ ամիսներ հետո պարզվեց, որ սկզբնական վիճակը ծնվել ա տարիներ առաջ, երբ ապրում էի հորս տանը:

Գիշեր էր ու դեմքը լավ չտեսա: Բոյով ու լոյլող մի տղա էր, կողքն էլ ձեռից բռնված մի 3 տարեկանաչափ երեխա:

Խոսքս նոր հիվանդության մասին չէ, այլ՝ Երեւանի օդանավակայանի: Գործի բերումով երկրորդ գիշերն անընդմեջ անցկացնում եմ մեր օդանավակայանում, ու առիթ ունեցա շփվելու եւ հերթական անգամ զզվելու մեր բարքերից ու տիրող իրավիճակից: Այսօր էլ պատահաբար տեղեկացա, որ Երեւան-Մոսկվա չվերթ կատարող ինքնաթիռն ինչպես է մի կերպ շրջանցել հնարավոր աղետը, ու հիշեցի իմ՝ օդանավակայանի հետ կապված տպավորությունների մասին:

Նոր, քիչ առաջ մի տխուր պատկերի ականատես եղա… Բոքս էր… Հերթական մրցամարտը: Մեր Կենտիկյան Սյուզին էր ռինգում, ու նրա հակառակորդն էլ մեքսիկացի մեկ այլ կին/աղջիկ: Սյուզիին հաղթանակ շնորհվեց ու նրա մրցակցին՝ տեխնիկական պարտություն. 2-րդ ռաունդում վերջինս գլխով անթույլատրելի հարված էր հասցրել հայազգի մարզիկին, որից հետո էլ մրցավարը ստիպված էր դադարեցնել մրցամարտը:

Այն, ինչին ականատես եղա ես՝ Սյուզիի տնքոցները, արյունահոսող վերքը ինձ ստիպեցին մեկ անգամ եւս խորհել՝ արժի՞ արդյոք շարժվել գենդերային հավասարության մոտեցումներով ու աղջնակներին/կանանց ներգրավվել այնպիսի մարզաձեւեր, որոնք, ըստ իս, ընդհանրապես պետք է վերացվեն որպես մարզաձեւ:

Գրառումս կատարում եմ Գերմանիա-Անգլիա խաղի ընմիջմանը: Գերմանիան առջեւոում է 2-1 հաշվով:

Հիշեցի, երբ մի շաբաթ առաջ մեր տանը ընեկրներիս հետ վիճում էի մի հարցի շուրջ (նրանցից մեկը ներկայումս ֆուտբոլի մարզիչ է, իսկ երկրորդը՝ նախկին ֆուտբոլիստ ու այս խաղի մոլի երկրպագու):

Ի՞նչ հարցի շուրջ էինք բանավիճում: Ես պնդում էի, որ, այսօրվա տեխնիկական առաջընթացի ու հագեցվածության դարում ամոթ է, որ մի դատավորի սխալ որոշման պատճառով տապալվում է ողջ խաղը, եւ, բնականաբար՝ հաշիվը դառում է ոչ արդար: Նման կասկածելի իրավիճակներում, ես առաջարկում էի, որ մի քանի վրկ. խաղը դադարեցվի ու դատավորը կայացնի այն որոշումը, որն իր ականջակալին «կհուշեն տեխնիկական դատավորները»՝ վիճելի պահը եւս մեկ անգամ նայելով: Իսկ ընկերներս պնդում էին՝ թե, չէ, այս ձեւով կկորի ֆուտբոլի «համն ու հոտը»:

Այսօր Modus Vivendi-ից (չգիտեմ էլ, թե ինչ կազմակերպություն է) ստացա մի նամակ, որտեղ ներկայացված էր «Մոդուս Վիվենդի» կենտրոնի ղեկավար Արա Պապյանի տեսակետը Արցախում պատերազմի հնարավորության մասին: Քանի որ կարճ էր, ընթերցեցի մինչեւ վերջ, ու, չթաքցնեմ, բավարարվեցի պարոն Պապյանի վերլուծությունից: Ու որոշեցի Ձեզ էլ ներկայացնեմ ու լսեմ Ձեր կարծիքը:

«Առավոտում» կարդացի ու ահագին հռհռացի…

ՀՅԴ պատգամավոր Արծվիկ Մինասյանն ուսումնասիրելով «ՀՀ ոստիկանության գործունեության ոլորտում 2010-2011 թվականների բարեփոխումների ծրագիրը»՝ բազմաթիվ զվարճալի դրույթներ է հայտնաբերել, որոնցից մի քանիսը երեկ հրապարակեց ԱԺ լսումներում: Ծրագրում նշված է, թե անհրաժեշտ է «անցկացնել լուրջ ու խստապահանջ ատեստավորման գործընթաց՝ համակարգը «մաքրելով» ոչ արհեստավարժ եւ անաչառ ծառայողներից»: Նաեւ ամրագրված է. «Քաղաքացիների հետ ոչ պրոֆեսիոնալ, անզուսպ, անհարգալից վերաբերմունքի դեպքերը դարձնել ծառայողական քննությունների առարկա»: Հավելենք, որ այս ծրագրով հարստացվել է հայերենը ու հորինվել նոր բառ՝ նախականխել. «Ոստիկանության հիմնական խնդիրները պետք է լինեն՝ նախականխել, կանխել, խափանել ու բացահայտել հանցագործությունները»: