Պոեմներ և բալլադներ
Երկու կաթ մեղր
Երկու կաթ մեղր իրար խառնվեն
Հետո ախար ո?նց նրանց բաժանես,
Ոնց էլ բաժանես պիտի շիրոտվես,
Ձեռքերդ իզուր պիտի կեղտոտես…
*******************
****************************
Այն երկրորդ հարկից լվացք է փռված,
Հենց նոր են փռել, կաթում է դեռ թաց.
Հրուշն է այդ լվացք անողը
Լավ գիտի նրան ,,ցածի” ապրողը:
,,Ցածի” ապրողն էլ այսօր ,,թառսի պես”
Երկու փալաս է արևին տվել.
Մարուշն է փալաս-փուլուսի տերը
Լավ գիտի նրան ,,վերի” տան տերը:
Հարևան կանանց կասկած աչքերը
Ասում են արդեն հետին դեպքերը,
Մեկը սպասում է ուրախ ,,թամաշու”,
Մյուսը վախով իր տունն է քաշվում:
Մի ամպ է եկել թառել այդ շենքին,
,,Մռթնած” նայում է փռված լվացքին.
,,Գոնե երկու կաթ անձրև լիներ
Գուցե ,,վերինը” լվացքն հավաքեր…”:
****************
***********************
Շատ անհաշտ են այդ երկու ,,լրբերը”,
Այդ ,,ծամը կտրած” չար կնիկները,
Թե որ կռվելու առիթ չունենան
Հաստատ գիշերը ,,ինսուլտ” կունենան:
Ասենք առանձին առիթ էլ պետք չէ.
,,Դու թարս նայեցիր…”, ,,ինձնից խոսեցիր”,
,,Կեղտ ու զիբիլդ գլխիս թափեցիր”,
Իմ ինադույին տանդ մեջ քայլեցիր…”…
Ու, կպնում են իրար երկու լրբերը,
Եկեք, բաժանեք, ո?վ են տերերը,
Հասեք այ մարդիք, այ հարևաններ
Իրար կսպանեն էս լաչառները:
,,Տո լիրբ անզգամ, քոսոտ անտեր շուն,
Ո?նց ա էդ մարդդ քո ծոցը քնում,
Ախ մարդ չի է նա, հայվան ա, հայվան,
Թե չէ քո ձեռքը ո?վ կդիմանա…”:
,,Էդ ինձ ես ասում այ խուժան անտեր,
Ում հետ ասես, որ դու քարշ չես եկել,
Էդ դեբիլ մարդուդ վզով մնացիր
Քեզ էլ արդեն տան կնիկ կարծեցի?ր…”:
Տո էլ հեր ու մեր, էլ քուր ու ախպեր,
Որդի ամուսին, քավոր սանահեր…
Ոչ մեկին առանց ,,պարգև” չեն թողնում,
Բոլորին արդար բաժին են հանում:
Խփում են իրար ու ճանկռոտում,
Իրար վրա թքում, իրար հայհոյում…
Չի համարձակվում մեկը մոտենա,
Թե չէ երկուսից մի լավ կստանա:
Եվ սա էր ահա նրանց առօրյան,
Ու սրանից դուրս չկար ոչ մի բան,
Գիշերը ամբողջ դա էին մտածում
Ու առավոտից ,,իրար պրծնում”:
************
********************
Ծեր տատիկների բարի խորհրդով
Ու պատկառազդու հանձնարարությամբ,
Այցելել էին նրանց երկուսին
Մի քանի կանայք հարգանքի արժան.
,,Լսեք, ամոթ է, եկեք բարիշեք,
Ամեն փոքր բան կռիվ մի սարգեք,
Ախար ամուսին ու որդի ունեք,
Նրանց պատիվը գետնով մի տվեք:
Կարող են նրանք թշնամի դառնալ,
Կարող են նրանք իրար ,,ուշունց տալ”…
Նրանց կռիվը ձերի նման չէ
Նրանց կռիվը մի քիչ ուրիշ է”:
Բայց ի?նչ ես ասում, ինչի? սպասում,
Վրա են տալիս ու խոսքդ կիսում.
,,Ես էդ լրբի հետ ուրիշ ձև չունեմ,
Ես դրան պիտի թաղից վտարեմ…”:
Նուն տատիկների հաստատ կարծիքով
Սա վերջ կունենա միայն փորձանքով.
,,Բայղուշի նման էնքան կկռան
Մինչև փորձանքը կանեն դեմ դռան”
******************
****************************
Ամառ երեկո, նոր զովն է ընկել,
Բոլորը տանից փողոց են թափվել,
Շրջում են, խաղում, խոսք-զրույց անում,
Հանգիստ երեկոն ուրախ վայելում…
Ու հանկարծ մի պահ բզզոցը լռեց,
Խոսքը շուրթերի վրա հենց սառեց,
Լսվեց Մարուշի ,,շեփորակոչը”,
Իր`, արդեն փորձած, հին մարտակոչը.
,,Էս ո?ր եթիմն ա լվացքը փռել,
Էս ո?ր անտերը լվացք չի քամել…
Բա դու կնի?կ ես տո խուժան անտեր,
Տան կնիկը բա ըտենց բան կանե?ր…”:
Խառնվում են տղա թե ջահել,
Իրար ձայն տալիս թե մեծ թե ահել.
,,Տղերք ըսկսվավ…”, ,,տղերք շուտ արեք…”,
,,Եկեք ձեր աչքով ամեն ինչ տեսեք…”:
Նամուս ունեցող խելոք մայրերը,
Կամ էլ թասիբով մեր տատիկները,
Կանչում են իրենց հարսն ու աղջկան.
,,Շուտ, վերև անցեք, մի նայեք դրանց…”:
Մի քիչ ավելի սրտոդ հարսները,
Քիչ ահելները, ջահել տղերքը,
Ուրախ ,,թամաշու” սպասողի պես
Շուտ գրավում են իրենց տեղերը:
Երկար չեն սպասում ,,վերինի” ձայնին,
,,Մարտն” ընդունելու ազդանշանին,
Սա էլ իր մարտի շեփորն է լարում
Ի լուր ամենքի կոկորդն է պատռում.
,,Եթիմը դուես, այ հերդ թաղած,
Անտերը դու ես, այ մերդ մեռած…
Բա դու կնի?կ ես, այ ծալդ պակաս,
Բա դու մա?րդ ունես, այ աբուռ թափած…”:
Այսպես դեպքերը գնում զարգանում
Ու տանից սրանք փողոց են ելնում,
Ոնց երկու գազան , կատաղած շներ
Վրա են պրծնում ու ,,կոկորդ կռծում”:
Խփում են նորից ու ճանկռոտում,
Իրար վրա թքում, իրար հայհոյում,
Շորոր են պատռում, ,,ամոթ” են բացում,
Ու իրար գլխից մազեր պոկոտում:
Չի համարձակվում մեկը մոտենա
Թե չէ, երկուսից էլ կստանա,
Թե չէ երկուսն էլ իրար կթողնեն
Ու մեջ ընկածին վրա կպրծնեն:
…Ո?վ էր քեզ ասել, այ անբախտ Հապետ,
Որ դու այդ օրը գործից շուտ գաս ետ,
Էդ ,,թուղթ ու գիրը” քեզ ո?վ էր արել,
Դու մեկի հավին ,,քշա” չէիր արել…
Մազերը թափած, դեմքը ճանկռոտած,
Խալաթը պատռած, կոճակները բաց,
Ոտքերը բոբիկ, արյունակալած
Վազում է նա իր ,,մարդուն” ընդառաջ.
,,Տո սպանեցին, անաստված հասի,
Տղամարդ ես դու, թե ցամքած մաքի,
Գլխարկդ վեր դիր ու լաչակ կապի
Ինձ սպանեցին քո հեչ պետքը չի…”:
Մրջյուն չտրորած Հապետը բարի,
Գալիս է կանգնում տեսքով անարի.
,,Երկուսիդ էլ վերջ… երկուսիդ ամոթ,
Շան ծիծ եք կերել դարձել անամոթ…”:
Ասա այ Հապետ, ինքդ որ գիտես,
,,Շան ծիծ” կերածին էդպես բան կասես,
Ձայնը գլուխը գցում, գոռգոռում,
Բերանից ինչեր ասես չի թափվում:
Սա էլ իր ,,մարդուն” ամոթանք տալիս,
Նրան է կանչում ու հետն էլ լալիս.
,,Գլուխդ մեռնի, հլա դուրս արի,
Մարդ կին իրար հետ տվին ինձ քարին…”:
…Ինչպես միշտ ճիշտ են մեր տատիկները,
Իզուր չեն անցել նրանց տարիները,
Տղամարդու կռիվը այսպես չի լինում,
Նրանց կռիվը քիչ բարդ է դառնում…
Խոսքը դեմ խոսքին, բերան բերանին,
Ու էս ,,ցածինի” անուս վայրենին`,
Իրեն տղամարդ ենթադրելով,
Զարկում է ,,փռում” էն խեղճ Հապետին:
Չէ, այստեղ արդեն մեջտեղ են մտնում
Մի քանի սրտոդ, լուրջ տղամարդիք…
,,Ամոթ” են ասում զարկող հայվանին
Ու տուն են տանում խեղճ զարկվողին:
***************
********************
Բզզոց չէ արդեն, դժժում է ,,թաղը”.
,,Արա տեսար չէ…”, ,,Խփեց հայվանը…”,
,,Վայ անամոթներ…”, ,,Ես դա գիտեյի…”,
,,Լրբերի մեկը, գրողը ձեզ տանի…”:
Ու ևս մի պահ…, դժժոցը սառեց,
Ամեն ինչ մի պահ քարացավ, լռեց,
Ու սարսափազդու այդ լռության մեջ
Արդեն ,,բայաթու” շեփորը հնչեց.
,,Վայ, աման , հասեք, այ բարի մարդիք,
Տեսեք ինչ բերին իմ դժբախտ գլխին,
Բժիշկ կանչեցեք, հասեք, օգնեցեք,
Փրկեք Հապետիս աստված սիրեք…”:
Լալիս է ,,լաչառը”, ,,երեսը պոկում”,
Աղաչանք անում,բոլորին խնդրում…
Բոլորը կանգնած իրար են նայում
Ու կասկածանքով սրան վերաբերում…
Էլ բշիշկ պետք չէր, չկար Հպետը,
Գտավ կնկանից ,,փրկվելու” ձևը,
Էն ,,ցածինինն” էլ պիտի հասկանար
Ու Հապետի հետ ընկներ ճանապարհ…
*********************
Երկու կաթ մեղր եթե խառնվեն,
Չէ, փորձ մի արա նրանց բաժանել,
Ոնց էլ բաժանես պիտի շիրոտվես,
Ձեռքերդ իզուր պտի կեղտոտես…
19.20.09
Ներկա պահին ստացվել է 0 մեկնաբանություն
Ձեր մեկնաբանությունը գրեք այստեղ
Մեկնաբանել կարող են F5 բլոգում գրանցված եւ համակարգ մուտք գործած անդամները
