Օրերս, Երևանի «Ռոսիա Մոլ» նորաբաց մանկական սրճարանում տեղի ունեցավ «Գագիկ Ծառուկյան» բարեգործական հիմնադրամի և հոլանդահայ նորաստեղծ «Բրայթ Ֆյուչր» /«Bright Future», թարգմանաբար՝ «Լուսավոր Ապագա»/ կամավորական խմբի կողմից կազմակերպված Հոլանդիա-Հայաստան համատեղ բարեգործական ակցիան՝ նվիրված Հայաստանաբնակ անապահով ընտանիքների երեխաներին: Նիդերլանդական օրագիրն արդեն անրադարձել է «Bright Future» կամավորական խմբի ծրագրերին և Նիդերլանդներում ծավալած նրանց գործունեության դրույթներին:

Խմբի հիմնադիր-ղեկավար Մարիամ Կիրակոսյանն անձամբ էր իր հետ անապահով հայ երեխաների համար Հայաստան բերել բարեգործական օգնությունը` հագուստ, խաղալիքներ, այլ պարագաներ ։ Վերոնշյալ օգնության հավաքման գործընթացը, որ մի քանի ամսվա ակտիվ աշխատանքի արգասիք է’ իրենց մասնակցությունն են ունեցել Եվրոպայում բնակվող ամենատարբեր ազգությունների ու բնագավառների մարդիկ ու կազմակերպություններ:

Յութուբում 2010 թվականի ամենաթեժ (ամենահաճախ դիտված) 10 վիդեո-կլիպներից 4-ում (այդ թվում՝ 1-ին հորիզոնականում) հայտնվել է դեռահաս Ջաստին Բիբերը, 1-ում՝ (2-րդ տեղում)՝ Շակիրան, 2-ում՝ Էմինեմը (այդ թվում 1-ում՝ Ռիհանայի հետ), 2-ում՝ Լեդի Գագան (1-ում՝ Բեյոնսի հետ) եւ 1-ում՝ Ռիահանան:

Արդեն անցել են ժամանակները` գնահատականի դիմաց մաղարիչ անելու կամ փող տալու, սակայն դրանց փոխարինման է եկել նոր` ավելի կատարյալ, ավելի նուրբ ու գրագետ ձևը: Ուսուցչի տանը պարապելու սովորությունը եկել է դեռ վաղուց: Մեր դասարանից 5 հոգի լրացուցիչ դասընթացներ է անցկացնում ուսուցչի տանը: Նրանք իմ մոտ ընկերներն են:

Բոլոր ժամանակներում կարևորվել է կրթություն ստանալը:  Սակայն այսօր հաճախ չես էլ հասկանում, թե ինչու են մարդիկ բուհ ընդունվում, եթե չեն սովորելու կամ դասերի չեն հաճախելու:  Այսօր շատերը ընդունվում են ոչ այնքան սովորելու, որքան դիպլոմով տնային տնեսուհի կամ ավարտած փեսա դառնալու համար: Իսկ այն մարդիկ, ովքեր իսկապես ուզում են սովորել կամ ընդունվում են սովորելու, կրթություն ստանալու համար, կանգնում են մի շատ կարևոր խնդրի առջև. վարձավճարները և դրանց դիմաց գիտելիք չստանալը:

Տարեց տարի գնալով ավելանում են մեր բուհերի ուսումնական վարձը, բայց դրանց դիմաց ստացած գիտելիքը` ոչ այնքան:

Բուհերի ղեկավարները ոչ թե մտածում են գիտելիք տալու, այլ շահութաբեր բիզնեսի մասին, ամենևին էլ չմտածելով որակյալ կադրերի մասին:

A1+ում հետաքրքիր մի հոդված տեսա: Ինձ ավելի շատ հետքաքրեց ոչ թե այն, որ համերգասրահը Տիմատիի, Նաստյա Կամենսկիի եւ Պոտապի համերգի ընթացքում եղել է կիսադատարկ, այլ այդ համերգի կազմակերպիչ «Արտաս» ՍՊԸ-ի տնօրեն Սոնա Տանանյանի վերլուծությունը.

Անհարմար չի՞: Այդ կարգի աստղերը, որ գալիս են, տեսնեն 50-60 տոկոսը լցված չի, բեմ չեն բարձրանում, ինչը կարող է մեր բիզնեսին ազդել, որովհետեւ մենք այդքան գումարներ ենք վճարել…

Կամ, ավելի գրգռիչ այս խոսքը

… Բայց չվաճառվեց [խոսքը համերգի տոմսերի մասին է], որովհետեւ ազգի մակարդակը բավականին իջած է. ավելի շատ կգնա Արմենչիկ կլսի, քան կգա Տիմատի եւ Նաստյա Կամենսկի ու Պոտապ

Բիզնեսում տուժված Սոնան բողոքում է ազգի մակարդակից, մոռանալով, որ իր «Տանանյան» ազգանունը, ի տարբերություն Դ’արտանյան-ի, կամա թե ակամա, ուզի թե չուզի, դարձնում է անմակարդակ ազգի ներկայացուցիչներից մեկը: Կարիք կա երեւի հիշեցնելու, որ անմակարդակ է այն ազգը, որը կազմված է անմակարդակ քաղաքացիներից, որոնցից մեկն էլ, իմ համոզմամբ, նույն Սոնան է:

Օդնոկլասնիկներով ապրող երիտասարդություն:

Հայ երիտասարդները այսօր բացի ինտերնետներից, չաթերից և ֆորումներից ուրիշ զբաղմունք չունեն, իսկ դա շատ բացասական գործոն է մեր ամենօրյա կյանքում:

Նրանք ուշադրություն անգամ չեն դարձնում, թե ինչ է կատարվում մեր երկրում, անգամ չեն էլ կարող պատկերացնել, թե ինչ բան է ֆինանսատնտեսական ճգնաժամը, թե ինչ է հայ-թուրքական սահմանի բացումը, թե ինչ բան էր մարտի 1-ը և այսպես կարելի է բազմաթիվ օրինակներ բերել հայ երիտասարդության անտարբեր պահվածքի վերաբերյալ: Հակառակը, նրանց միմիայն հետաքրքրում են աղջիկները, ինտերնետը, ծանոթությունները և, իհարկե, շքեղ մեքենաները՝ ահա, սա է այսօրվա երիտասարդների ապրելու զգացումը և նպատակը: Դա շատ վատ է անդրադառնում մեր երկրի թե արտաքին քաղաքականության և թե ներքին քաղաքականության վրա: Այն երիտասարդները, որոնք կազմում են մեծամասնություն, երիտասարդներ, որոնք չեն գիտակցում, որ եկել է մտածելու ժամանակաշրջանը, որ եկել է գիրք կարդալու ժամանակը և սեփական վերլուծություններն անելու ժամանակը, ինչու չէ, նաև պատասխան պահանջելու ժամանակը և ոչ թե միայն հեռուսատացույց նայելը, ինտերնետ ակումբներում ժամերով պատսպարվելը և ամենինչից անտեղյակ ապրեը և վախենալը՝ արտահայտելու սեփական կարծիքը ու խոսքը այս երկրում:

Իմ սիրելի երգչուհին 2008-ին ներկայացնելու է Հայաստանը Եվրատեսիլում: Համոզված եմ, որ այս անգամ նա տեղ կզբաղեցնի լավագույն հնգյակում: