Երկար բարակ գլուխներդ չեմ տանի. Համոզված եմ, որ շատերն են այս երկու գովազդային վահանակները տեսել քաղաքի ամենաբանուկ փողոցներում.

Առաջին հայացքից միգուցե թվա, որ սրանք տարբեր բնագավառներ են, բայց սա միայն առաջին հայացքից. 

ԱԺ-ում Հանրապետական խմբակցության պատգամավորները քվեարկում են իրենց բացակա գործընկերների փոխարեն: Ձախից քվեարկողը՝ ՀՀԿ փոխնախագահ Ռազմիկ Զոհրաբյանն է:

Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Գեյդարօղլի Ալիևը պարբերաբար արդեն տասնամյակից ավելի սիրում է տարբեր միջոցառումների ժամանակ կատարել նույն երգը ադրբեջանի զինվորական հզորության մասին:Սակայն այդ ամենից զատ նրա երկրի ռազմական բյուջեն աճելուց բացի ոչինչ չի ավելանում,ոչ բանակի մարտունակությունը և ոչ էլ զինվորների բարոյահոգեբանական մակարդակը: Ընդորում նա սիրում է շեշտադրել Հայաստանի հետ: Ահավասիկ հատվածներ կառավարության այս շաբաթվա նիստի նրա ունեցած ելույթից:

Եկեք փորձենք տեսնել ինչ զարգացումներ են սպասվում Հայաստանում այս դեպքերի համատեքստում.

Թողնեք վանկարկումներն այն մասին՝ լավ է, թե վատ /խոսքն պայմանագրի ստորագրման մասին է/. Միանշանակ է, որ ամեն դեպքում գոնե սփյուռքն մեծամասնությամբ դեմ է պրոտոկոլների ընդունմանը եվ հետեւաբար ԱՅՈ ասելուն.

Ի՞նչ տրամադրվածություններ են հայաստանում ՞

կամ Չոբանի երկիր Հայաստանս-4

Բոլորդ տեղյակ եք երեւի, թե ինչպես եւ ինչու Սերժ Սարգսյանը ստեղծեց մի ակումբ, ու անունն էլ դրեց՝ խորհուրդ, վրան էլ մի հատ վրադիր՝ հանրային: Ու ինչպիսի ինտրիգներ առաջացրեց այս ակումբը երկար ժամանակ ինչ-որ պաշտոնի (թեկուզ՝ ձեւականորեն) ձգտող մի խումբ «հայրենասերների»՝ մարդկանց, ովքեր գրասենյակային մե՜ծ սեղան ունենալու, քարտուղարուհի ունենալու, ու եսիմ էլ ինչ անձնական ամբիցիաներից ինքնաբավարարվելու համար պատրաստ էին անգամ նախագահականի ավտոպարկի գառաժի պետը դառնային, մենակ թե՝ առավոտներն իրենցից գոհ սափրվեն, նախաճաշեն ու գնան գործի:

Ինչքա՜ն քիչ բան է պետք մարդ արարածին՝ երջանիկ դառնալու համար՝ աթոռ, պաշտոն ու անմիջապես նախագահին զեկուցելու հնարավորություն: Եվ ինչքան մեծ բաներից է պատրաստ նույն մարդ արարածը հրաժարվելու իր կյանքից՝ իր անունից, հեղինակությունից կամ պատվից:

Նստած էի տանը, մեկ էլ դռան թակոց լսվեց: Բոլորովս տանն էինք, հյուր չէի սպասում, ու զարմացած վեր կացա ու բացեցի դուռը:

Ժպտերես դպրոցական աղջիկ էր՝ երեւի բարձր դասարանցի: Մի հատ բացիկ մեկնեց ապրիլ-7-յան ու ասաց՝ Օրինաց երկիրը շնորհավորում է Ձեր տոնը: Ասում եմ՝ աղջիկ ջան, ի՞նչ տոն: Բա՝ վաղը ապրիլի 7-ը չէ՞: Հարցնում եմ՝ բալիկ ջան, էս մթին ընկել բացիկ ես բաժանո՞ւմ, ՕԵԿ-ի՞ց ես, բա թե՝ չէ… Ասում եմ՝ ծնողնե՞րդ… Բա՝ չէ, պարզապես խնդրել են, օգնում եմ նրանց…

Ասեցի՝ լավ, դե գնա ձեր տուն, շնորհակալություն, որ ԻՄ տոնը հիշեցիք…

Բայց ամենահետաքրքիրը սպասվում էր ավելի ուշ… (սերիալների նման եմ ավարտում գրառմանս նախաբանը)

Այս հոդվածը ես գրում եմ անպատրաստ կերպով: Այսինքն` եթե միշտ մտքերս ժողովում էի ու նախoրոք գծված սցենարով էի նյութս կառուցում, ապա հիմա այդպես չէ, ու հայցում եմ յուրաքանչյուրիդ ներողամտությունը` մի քիչ հախուռն մտքերիս համար:

Եվ այսպես` այսօր տեղեկացա, որ «Ժառանգությունը» չի միանում Հայ Ազգային Կոնգրեսին ու մի ցուցակ է առաջ քաշել, որի համաձայնության դեպքում էր միայն հնարավոր միավորումը: Այդ ցուցակը գլխավորում է Րաֆֆի Հովհաննիսյան, երկրորդը Լևոն Տեր-Պետրոսյանն է, երրորդը` Զարուհի Փոստանջյանը, չորրորդը` Ստ.Դեմիրճյանը: