Հոդվածիս վերնագիրը ինձ թելադրեց Ազատություն լրատվականի ինտերնետային կայքում փետրվարի 17-ի մամուլի տեսությունը: Կարծես թե մեր խմբագիրները ինչ-որ փոփոխության հոտ են առել: Նայենք…

Ընտրությունները նոր չեն մարդկության պատմության մեջ: Մարդկությունը ՆՈՐԻ, ԹԱՐՄՈՒԹՅԱՆ կարոտ է և կարիքն ունի փոփոխության՝ ձգտելով դրական տեղաշարժերի, բարեկեցության ու հարմարավետության:

Սա ՀԱՎԵՐԺԱԿԱՆ ձգտում է, քանի որ միշտ էլ անկատար մարդկային դրսևորումներն իրենց բավարարումները չեն արդարացնում, որովհետև ամեն ինչ հարաբերական է և կա «լավից լավ» սկզբունքը, որի կիրառությունն էլ մարդկությանը մղում է մեկ այլ ծայրահեղության, այն է՝ ծայրահեղ անբավարարվածության դրսևորման ու դժգոհությունների:

Ընտրապայքարն անտանելի է դարձել. իրար՝ է՛լ դավաճան, է՛լ ծախված, է՛լ ծախած, էլ ի՛նչ ասես որ չեն անվանում: Սկսվեց մեր ներկայիս նախագահից, որը սպառնաց հիշեցնել «մութ ու ցուրտ» տարիների մասին, հետո զգաց, որ իր ասելու բաներ չեն դրանք, միացրեց դհոլը, Կարապետիչին: Հետո միացավ Վազգենը, Վահանը, միացավ ի վերջո Արթուրը: Իսկ ինչո՞ւ… Պատասխան` նրանց «բախչեն քար էր գցվել»: Իսկ ո՞վ էր գցել:

Ազատագրական շարժում գլխավորած Լևոն Տեր-Պետրոսյանը շատ արագ հասկացավ, որ ժողովրդի մի հսկայական զանգված` հիմնականում երիտասարդությունը, իրեն տեսնում է փրկչի դերում: Միգուցե տարվել էր PR աշխատանք դրանից առաջ, բայց էականը աշխատանքը չէ. դա Սերժի համար էլ է արվում, բայց արդյունք չկա: Լևոնը սկսեց շատ խիստ, խարազանող քննադատությամբ միմիայն իշխող երկյակի ու նրանց սատարող հանցագործ ընտանիքների ուղղությամբ:

Առաջին մի երկու հանրահավաքի ընթացքում շարադրեց իր պատկերացումները հանցագործ բուրգի մասին. դա տարածեց իրեն լոյալ «Հայկական Ժամանակով» ու «Չորրորդ Իշխանությամբ»: Ես որպես հայաստանասեր մարդ, սպասում էի հանդարտման՝ շատ հստակ պատկերացնելով, որ հակառակ կողմից հրաձգությունը սաստկանալու է ցանկացած պարագայում: Բայց իմ սպասումները չիրականացան:

Ողջույն բոլորիդ: Մինչեւ խոսքս սկսելը (այսօր այն բավականին բառաշատ է լինելու) ցանկանում եմ մեկնաբանել այլ գրառումներում հնչած մտքերին եւ տեղեկացնել իմ սեփական կարծիքները:

Նախ, Jojoba-ին տեղեկացնեմ, որ վերադառնալու եմ Հայաստան 18-ին, այնպես որ ընտրությունների օրը եւ այդ օրվան հաջորդող օրերին կլինեմ Հայաստանում: Սա հատուկ նշում եմ անվտանգության աշխատակիցների համար: Եթե իմ հետ մի բան կատարվի, ուրեմն մեղքը Բելավիայինն է ու Զվարթնոցի տեխանվտանգության ծառայության աշխատակիցներին (Արթուր Բաղդասարյանի ոճով): Կատակը մի կողմ, իհարկե, ցավալի զգացումներ ունեցա՝ տեղեկանալով ավիավթարի մասին:

Դարձյալ Jojoba-ին պատասխանեմ՝ տեղեկացնելով, որ ես մենակ չեմ աշխատում այս բլոգում, եւ ուղղումները հաճախ կատարվում են F5 team-ի այլ անդամների կողմից:

Անցնելով Phenomen-ին, ցանկանում եմ հիշեցնել, որ «սոցհարցում» բառի առաջին արմատը «սոցիում»-ն է, այն է՝ «հասարակություն»: Դուք հարցում եք անցկացրել Ձեր ծանոթ-բարեկամների շրջանում, իսկ այդ շրջանակի կարծիքը քիչ կարող է տարբերվել Ձեր մասնավոր կարծիքից: Ուզո՞ւմ եք կոնկրետ շենք ասեմ, գնաք, տեսնեք, թե ինչպես են միահամուռ բոլորը Սերժին ընտրելու: Ի միջիայլոց, այդ շենքի բնակիչների 70%-ը ղարաբաղցիներ կամ նախկին ադրբեջանաբնակներ են: Մի բան էլ ասեմ. ղարաբաղցիները, ի տարբերություն մյուսների, շատ լավ ընկալում են «մոտալուտ վտանգը» եւ շատ հաջող «համախմբվում»: Ամեն դեպքում՝ ուրախ եմ խիստ, որ Ձեր մտերիմների շրջանում Սերժին, Արտաշին, Արամին, Տիգրանին, Արմանին ընտրող չկա: Սա արդեն ձեռքբերում է, որի մեջ, ելնելով Ձեր կրքոտ գրառումներից, կա նաեւ Ձեր անձնական ներդրումը (ժամանակ եւ էներգիա):

Այո-այո` ճիշտ այդպեսի տպավորութուն ես ստանում, երբ հետևում ես նախագահի թեկնածուների քարոզարշավներին:

Խաբված ու խեղճ ժողովուրդ, ե՞րբ է գալու ձեր Դավիթը ձիուն նստած, կամ կգա՞ երբևէ: Այդ մասին միայն հուսանք երազում…

Իրականությունն այլ է: Այն է` ամեն գնով զավթել փափուկ, հարմարավետ աթոռները:

Խաբված ու խեղճ ժողովուրդ,

Ե՞րբ է գալու ձեր Դավիթը՝ ձիուն նստած կամ՝ կգա՞ երբևէ…

ՀՈՒՍԱՆՔ:

Մի փոքր հատված Գեղամյանի թիմից Գագիկ Թադեւսյանի հարցազրույցից:

...Էդ դատարկ դհոլն արդեն զզվացրել է: Բոլոր թերթերում դա է: Բա ինչ է եղել, ինչ եք այդքան կրկնում: Կա՞յֆ եք բռնում: Ի՞նչ ասելու բան է: Դու ուզում եք, որ ես էլ ասեմ, թե Գեղամյանը ինչ է ասել վարչապետին: Ուզում եք, բայց չեմ ասի:

Իսկ ի՞նչ է ասել` հարցին

Շատ ավելի վատ բան է ասել: Ահավոր բաներ է ասել վարչապետին` «Մոնտե Կառլոներից» սկսած մինչեւ ախպերը: Բայց հիշեք, որ երկուսն էլ խոշոր քաղաքական գործիչներ են, բայց հիմա էդ ճղճիմ բաները մի կողմ են դրել ի շահ երկրի: Դա ինձ ուրախացնում է: Ո՞վ կարող է ասել, որ Գեղամյանը հայրենասեր չէ: Ոչ ոք:

Ինձ մնում է իմ կողմից էլ մի հարց ուղղել Գագիկին՝ էս ի՞նչ ես անում, շեֆիդ բռնած գործին ինչի՞ ես քար գցում: Փաստորեն դուք էլ չեք կասկածում, հա՞, որ Մոնտե-Կարլոն ու Սաշիկը մնացել են Ձեր շեֆի շեֆի կոկորդում… Լավ չեք անում: Մի բան էլ՝ որ ասում եք՝ էդ ճղճիմ բաները, կարո՞ղ է խոսքը Մոնտե Կարլոյի ու Սաշիկի մասին է: Սաշիկն ինչի ճղճի՞մ է:

Հ.Գ. - Հարգելի Գագիկ, կարծում եմ, Ձեր դուրը եկավ Ձեր շեֆին բնորոշ իմ «մուտիլովկաները»: Ծանոթ ձեռագիր է, չէ՞: