Թվում է, թե վատ չէ մրցակցի դաշտում վաստակած մեկ միավորը: Սակայն, հաշվի առնելով, որ

1. Մակեդոնացիք մեզնից թույլ էին
2. Մերոնք ահագին 100 տոկոսանոց գոլեր չօգտագործեցին

ահագին տխրեցուցիչ խաղ էր…

Երեկ մի քանի հոգով (+ փոքր տղես) գնացել էինք ստադիոն: Դե ունեմ մի ընկեր, որը համոզեց-տարավ բոլորիս… Լավ, չեմ փոշմանել, որ գնացինք… դե, մասսովկա, կանաչ դաշտ, ինչ-որ ակնկալիքներ, մի մեծ խումբ ֆուտբոլասեր երիտասարդներ (աղջիկ-տղա)՝ արեւելյան տրիբունայում (մեր հարեւանությամբ): Ոչ շատ հետաքրքիր խաղ, հերթական պարտությունը… սրանց մասին չէ, որ կուզենայի հիշատակել այդ հոդվածում: Այլ ընդամենը մի քանի պահ, որոնք, իհարկե, հարամ արեցին կենդանի խաղը դիտելու մեր ոգեւորությունը

Նոր, քիչ առաջ մի տխուր պատկերի ականատես եղա… Բոքս էր… Հերթական մրցամարտը: Մեր Կենտիկյան Սյուզին էր ռինգում, ու նրա հակառակորդն էլ մեքսիկացի մեկ այլ կին/աղջիկ: Սյուզիին հաղթանակ շնորհվեց ու նրա մրցակցին՝ տեխնիկական պարտություն. 2-րդ ռաունդում վերջինս գլխով անթույլատրելի հարված էր հասցրել հայազգի մարզիկին, որից հետո էլ մրցավարը ստիպված էր դադարեցնել մրցամարտը:

Այն, ինչին ականատես եղա ես՝ Սյուզիի տնքոցները, արյունահոսող վերքը ինձ ստիպեցին մեկ անգամ եւս խորհել՝ արժի՞ արդյոք շարժվել գենդերային հավասարության մոտեցումներով ու աղջնակներին/կանանց ներգրավվել այնպիսի մարզաձեւեր, որոնք, ըստ իս, ընդհանրապես պետք է վերացվեն որպես մարզաձեւ:

Գրառումս կատարում եմ Գերմանիա-Անգլիա խաղի ընմիջմանը: Գերմանիան առջեւոում է 2-1 հաշվով:

Հիշեցի, երբ մի շաբաթ առաջ մեր տանը ընեկրներիս հետ վիճում էի մի հարցի շուրջ (նրանցից մեկը ներկայումս ֆուտբոլի մարզիչ է, իսկ երկրորդը՝ նախկին ֆուտբոլիստ ու այս խաղի մոլի երկրպագու):

Ի՞նչ հարցի շուրջ էինք բանավիճում: Ես պնդում էի, որ, այսօրվա տեխնիկական առաջընթացի ու հագեցվածության դարում ամոթ է, որ մի դատավորի սխալ որոշման պատճառով տապալվում է ողջ խաղը, եւ, բնականաբար՝ հաշիվը դառում է ոչ արդար: Նման կասկածելի իրավիճակներում, ես առաջարկում էի, որ մի քանի վրկ. խաղը դադարեցվի ու դատավորը կայացնի այն որոշումը, որն իր ականջակալին «կհուշեն տեխնիկական դատավորները»՝ վիճելի պահը եւս մեկ անգամ նայելով: Իսկ ընկերներս պնդում էին՝ թե, չէ, այս ձեւով կկորի ֆուտբոլի «համն ու հոտը»:

Այո… ցավալի փաստ էր, մեր արքան պարտվեց… Իհարկե՝ մրցավարների միջնորդությամբ: Բայց թե իր մեղքի չափն էլ կար:

Մենակ այն, որ ամբողջ շեշտը դրել էր վերջին ռաունդների վրա, կարծում եմ, այնքան էլ ճիշտ չէր… Թեեւ, մեծ էր հավանականությունն այն բանի, որ 11-ում կամ 12-ում վերջապես կտապալեր Դիրելին: Բանը գնում էր դրան… ուղղակի մի քիչ հայավարի տաքարյունություն արեց… կատաղած էր համ իր հակառակորդի, համ էլ մրցավարի վրա… Հեչ որ չլինի, մի հատ մաքուր, թեկուզ կարճատեւ նագդաուն չհաշվեցին… Ինչքան նակդաունի բերած միավորն էր պետք Արթուրին ու վատ իմաստով՝ նրա մրցակցին, որքան դրա հոգեբանական կողմը…

Ամեն դեպքում, հուսանք, որ մյուս մարտերին տակտիկապես ավելի լավ կպատրաստվի մեր հայրենակիցը…

Առավոտ կանուխ (իհարկե, մեր ժամանակով) հետեւցի ու ականատես եղա Վիկի փայլուն հաղթանակին:

Մարտն ավարտվեց ոչ ժամանակից շուտ ու ձգվեց ամբողջ 12 ռաունդ: Մեր Վիկի առավելությունը զգալի էր, որոշ ռաունդներում՝ ակնհայտ:

Երեք մրցավարներն էլ հաղթանակը շնորհեցին Վիկին:

Շնորհավորանքներս Հայաստանի ու Ավստրալիայի դրոշերի ներքո հաղթած վանաձորցուն:

Քանի որ նախորդ հոդվածը բավականին հոռետեսական ոճով էր գրված, սակայն այսօր մեր հավաքականը, հակառակ շատերիս սպասելիքներին, բավականին լավ խաղաց, որոշեցի նորը տեղադրել, որտեղ կգովաբանեմ մեր տղաներին լավ խաղի համար: