Զարմանում եմ...

Հիրավի կարելի է զարմանալ մեր ժողովրդի վրա. ում հետ ենք մենք ընկերություն, հարեւանություն ու քիրվայություն անում՝ ռուսների եւ թուրքերի… Հիմա երեւի կհակաճառեք, թե թուրքերը դուրս եկան այս շրջանակից (Սերժը եւ ԱԺ-ն հայտարարություն տարածեցին, թե «ժամանակավոր չենք հավատում թուրքերին»): Մի քիչ շուտ չի՞ արդյոք նման հայտարարությունների համար: Միթե՞ ինչ որ մեկը կասկածում է, որ սա ընդամենը ընդմիջում է եւ շուտ է խոսել ավարտի մասին: Զարմանում եմ, ինչպե՞ս կարելի է հավատալ թուրքերին կամ ռուսներին:

Հիմա շատերը կասեն, թե թուրքերը մեր հարեւաններն են եղել ու կմնան, իսկ ռուսները մեր դաշնակիցներն են: Բայց, ավաղ, եթե առաջինին ես երբեք չեմ կարող հավատալ, ապա ռուսներից ավելի մեծամոլ, ինքնահավան եւ շովինստ ազգ ես դեռ չեմ հանդիպել: Այո, որպես կիրգիզ ազգի մի տոհմանկան ճյուղ մենք հավանաբար կհետաքրքրենք ռուսներին, բայց՝ ոչ ավելին: (Հայ-ռուսական հարարբերություններն այն թեմա չէ, որ կուզենայի այսօր արծարծել):

Արդյո՞ք վաղուց եք ձեր ձեռքը վերցրել դպրոցական դասագրքերն եվ աչքի անց կացրել. Եթե ոչ, ապա խորհուրդ կտայի.

Միաժամանակ հանդիպում են խրթին վարժություններ, որոնք նույնիսկ հարազատներով համատեղ չեք կարող լուծել, իսկ երբեմն սխալ հիմնավորումներ, էլ չեմ ասում անիմաստ խնդիրների մասին.

Այդ իսկ կապակցությամբ այս հոդվածի շրջանակներում կփորձեմ մի քանի օրինակներ բերել.

Ինչպես եւ խոստացել էի ...

Սկիզբն այստեղ

---

Իսկ հիմա անդրադառնամ թեմայի երկրորդ մասին:

Դեռեւս 2000 թե 2001թթ-ին Մոսկվայում եւ Մոսկովյան մարզում ընդունվեց 2 օրենք, որոնք շատ-շատերին բերեցին սնանկացման, բայց ըստ իս բավականին տեղին էին:

Նախօրոք ասեմ, որ թեման բավականին ընդարձակ է, եվ հավանաբար մի հոդվածում չկարողանամ այն արծարծել. ամեն դեպքում կաշխատեմ ձեզ չձանձրացնել եւ իմ իսկ խնդիրներով գլուխներդ շատ չտանել.

Դե ինչ գնացինք:

Թիվ 114 միջնակարգ դպրոց. ժամանակին քաղաքի կենտրոնի 2 անգլիական թեքումով դպրոցներից մեկը (երկրորդը Չարենցի անվ. դպրոցն է, դե իսկ 3-րդը դպրոց կարելի է անվանել միայն որոշ վերապահումներով՝ «Փոսի» դպրոցը, բայց դե Օրբելի փողոցը քաղաքի կենտրոնին ոչ մի կերպ չես վերագրի): Թիվ 114 միջնակարգ դպրոցն ունեցել է իր ուրույն պատմությունը, եւ ոչ միայն այն պատճառով, որ անգլիական թեքումով է եղել, այլ այն, որ կրթական մակարդակը այս դպրոցում միշտ էլ բավականին բարձր է եղել:

Հասկանում եմ, որ հիմա շատ-շատերդ քթի տակ քմծիծաղ կտաք, բայց ոչ ոք չի կարող հերքել, որ 20-30 տարի առաջ Կենտրոնի ռուսական դպրոցներն իրենց կրթական մակարդակով ավելի բարձր էին, քան մի քանի հատ մնացած հայկական դպրոցները: Ինչ վերաբերում է անգլիական թեքումով մի քանի դպրոցներին (եթե չեմ սխալվում ամբողջ քաղաքում 4 նման դպրոց կար), ապա ընդհանուր առմամբ կամ չէին զիջում ռուսականներին, կամ էլ որոշները նույնիսկ առաջատար դիրքերում էին:

Ուղղակիորեն այս կադրերն ոչ մի կապ չունեն Մոսկվայի մետրոյի ահաբեկչությունների հետ, բայց եթե մի պահ մտածենք, ապա ... ամեն ինչ օրինաչափ է դառնում.

Արդեն մի քանի օր է մենք ընկերներով վիճում ենք, որ քաղաքն է ավելի կոռումպացված, որտեղ է ավելի անվտանգ ապրել եվ աշխատել- Մոսկվայում, թե Երեւանում. Փողն ամեն տեղ է մարդկանց շփացրել, եվ ինչպես մենք արդեն չենք զարմանում, որ Նոր Ձորաբերդի տնօրենի որդիները կարող եվ «վրավատ» անել ոստիկանության աշխատակիցներին /կարելի է միայն ենթադրել, թե էդ ինչ պտի արած լինեին, որ նրանց բերման են ենթարդկել /, ապա նույն թողտվությունն էլ տիրում է Մոսկվայի առօրյա կյանքում. Արդեն ոչ ոք չի զարմանում, որ ոստիկանը կարող է գնել Toyota Land Cruiser, կամ երբ մոտակա շուկայի տեր կարող է հանդիսանալ տեղի ոստիկանության բաժանմունքի շեֆն.

Ահաբեկչությունը դա փորձություն է հասարակության համար, եվ ամեն մի հասարակություն չէ, որ հանձնում է այս տեստ վստահորեն. Քաղաքական օպոնենտները փրփուրը բերաններին հերթով մեղադրում են Պուտինյան ռեժիմը, «Գրանտով սնվողներին», որոնք պահը չեն կորցնում նավակն ճոճելու, կամ էլ արտերկրի հատուկ ծառայություններին. Մարդիկ ավելի կենցաղային մակարդակի վրա են իրենց հարցերը լուծում՝